Waarom de CEO van t-mobile Donald Trump zou kunnen verslaan in 2020

Ik had nooit gedacht dat het kon gebeuren. Ik had nooit gedacht dat Donald Trump president van de Verenigde Staten zou worden. Ik kon me geen wereld voorstellen waarin een beroemdheid in de competitie, een vaak mislukte zakenman, voormalig Comedy Central Roastee en vriend van Grimace zou worden afgetapt om de grootste economie en het leger te leiden die de planeet ooit heeft gekend.

En ik was niet de enige.

Ik probeer nog steeds mijn hoofd rond het hele ding te slaan. Op dit moment kan ik deze meest onverwachte uitkomsten alleen aan de persoonlijkheidscultus toeschrijven. Het Amerikaanse electoraat wordt blijkbaar niet langer beïnvloed door dingen als ervaring of algemene kennis van hoe de overheid werkt. In plaats daarvan reageerde Trump's Amerika op een waargenomen take-no-shit-isme dat alle problemen alleen met wilskracht kan oplossen.

Het was een kandidatuur die slaagde ondanks het ontbreken van alle traditionele winnende ingrediënten - dingen zoals gevestigde grondspellen, massale tv-advertenties en aanbevelingen in de krant (hoe dan ook de gebruikelijke). In plaats daarvan bracht de Trump-campagne het uit via 1) een reeks massale live-evenementen waarin de charismatische persoonlijkheid op het podium verklaarde dat de oude manieren niet meer waren en 2) een vruchtbare (en soms profane) aanwezigheid op sociale media. De oude regels zijn uit het raam verdwenen.

Als we kijken naar wie er bij de verkiezingen van 2020 zou moeten rennen, zouden Democraten, Onafhankelijkheid en een niet onaanzienlijk aantal conservatieven van #NeverTrump verstandig zijn om de lessen van 2016 ter harte te nemen.

Ze moeten zoeken naar iemand die niet bang is om de boot te laten schommelen, iemand die zeker geen directe confrontatie uit de weg gaat (met een beetje saaie taal om op te starten). Deze toekomstige kandidaat moet de mogelijkheid hebben om de aandacht van het publiek vast te houden in grote openbare instellingen EN op sociale media. Wie zou daar op deze rekening kunnen passen? Wie inderdaad?

Wat zou @TMobile anders kunnen veranderen, vraagt ​​u ?! Nou… onze concurrenten staan ​​op het punt hun broek te schijten…

- John Legere (@JohnLegere) 10 september 2014

Als charismatisch en confronterend is wat Amerika nu wil, dan zou T-Mobile CEO John Legere Donald Trump in vier jaar tijd zijn geld kunnen geven. Dit artikel is geen goedkeuring; het is slechts een politieke observatie.

In tegenstelling tot Trump (die Legere toevallig ook op sociale media heeft opgesloten), heeft Legere een vrij ongevernist zakelijk CV. Legere nam het roer over bij T-Mobile in september 2012 en implementeerde snel een reeks nieuwe "Uncarrier" -initiatieven, die alles omvatten, van het afschaffen van contracten tot het betalen van de vroegtijdige beëindigingsvergoedingen van klanten die van schip springen naar het gratis geven van abonnees pizza en bouillon.

De ambtstermijn van Legere is objectief succesvol geweest: in augustus vorig jaar heeft T-Mobile - dat lange tijd in de kelder van grote luchtvaartmaatschappijen heeft gewoond - officieel Sprint overtroffen om de nummer 3-sleuf achter de kolossen bekend als AT&T en Verizon (of, "het duopolie" zoals Legere ze noemt). Ook in zijn tijd als CEO waren de inkomsten van T-Mobile onmiskenbaar sterk.

Maar het bedrijfsleven is bijna ondergeschikt aan het verhaal. Legere heeft zijn ambtstermijn bij T-Mobile gedefinieerd met een publieksgerichte agressie die zeldzaam is onder CEO's van grote telecommunicatiebedrijven - of een andere grote beursgenoteerde onderneming wat dat betreft (en zeldzaam was onder belangrijke partijkandidaten).

De terminaal Bah- stin - gerichte Legere pepert zijn live-evenementen regelmatig met glorieuze hulp van confrontatie en godslastering gericht op de concurrentie. Spreker als tech-verslaggever die vaak de taak heeft gehad om deze live-evenementen te behandelen, is de openhartigheid van Legere een welkome onderbreking van de gebruikelijke presentatie door tech-CEO's wiens vaardigheden in spreken in het openbaar (op zijn zachtst gezegd) ontbreken.

Deze confrontaties vallen vaak in de meest persoonlijke termen rechtstreeks de CEO's van zijn in de VS gevestigde concurrentie aan. (Klinkt bekend?) Voor zover ik weet, heeft alleen Sprint CEO Marcelo Claure het aas genomen en teruggeschoten op sociale media.

Whoa #Randall begint al genoemd te worden op de "who next to go-lijst"? Nee, laat hem alsjeblieft blijven!

- John Legere (@JohnLegere) 30 januari 2015

Dus wat heeft dit alles te maken en te maken met presidentiële politiek? Eigenlijk niets. Maar ook alles! Ik weet weinig over Legere's persoonlijke politieke opvattingen - hij heeft zichzelf beschreven als een Republikein, terwijl hij ook publiekelijk zijn stem leende aan LGBTQ-gelijkheid en #BlackLivesMatter. Ik geniet er persoonlijk van dat hij geïnteresseerd (en enthousiast) is over de nieuwste technische trends.

Maar politieke idealen (inderdaad, zelfs politieke overtuiging) zijn ondergeschikt in het huidige klimaat. Zoals blijkt uit de recente verkiezingen, waardeert het electoraat (of een voldoende groot deel van het electoraat) charisma en neemt het openhartigheid over werkelijke gedetailleerde beleidsoplossingen en opvolging waar.

Maar we zitten in een post-principale wereld. Wat je politieke opvattingen ook zijn, je hebt geen gelijkgestemde leider nodig onder je kudde, je hebt een schip nodig. Om initiatieven door te voeren naar de uitvoerende macht, heb je een uitvoerende macht nodig - en als die uitvoerende macht heeft en een duidelijke beheersing van de #socialmediaspeak, des te beter. En alle politici die op zoek zijn naar een Trojaans paard om hun ideeën te vervullen, kunnen slechter doen dan Legere. Naar verluidt is dat waar Kanye op vertrouwt (denk ik serieus?) Wat zeg je John? Doe je mee?