Waarom ik een Nintendo-schakelaar heb gereserveerd | jeffrey l. wilson

Preorders, de vervelende drang van de videogamebranche om je over te halen geld te wisselen voor producten voordat ze worden uitgebracht, zijn vreselijke aanbiedingen. Mislukte lanceringen, beledigende DRM en algemene industrie-experts hebben het tot een dwaze poging gemaakt om uitgevers geld te geven voordat hardware of software grondig wordt geanalyseerd door journalisten, influencers of hardcore fan communities.

Toch heb ik zonder aarzelen een Nintendo Switch gereserveerd. Ik herken mijn hypocrisie en omarm de warmte ervan.

Ondanks mijn preorder-haat werd het zorgen voor een dag-één schakelaar een prioriteit bij het besef dat de console-draagbare hybride misschien wel het meest opwindende systeem is sinds de late, geweldige Sega Dreamcast. Nintendo heeft het lef om het concept van een videogameconsole uit te dagen door opnieuw innovatieve hardwarerisico's te nemen. De PlayStation 4 is een doos die onder je tv zit met een gestandaardiseerde controller. De Xbox One is een doos die onder uw tv zit met een gestandaardiseerde controller. De Nintendo Switch is niet die dingen. Het durft anders te zijn.

Als een New Yorker van 40, die weinig vrije tijd heeft en een werkuur van een uur, is het vermogen van de Switch om te springen tussen traditionele en draagbare videogameconsoles voor thuis zeer verleidelijk en het hoogtepunt van de innovatieve Wii- en Wii U-visies van Nintendo. Ik kan me een weg banen door de open wereldomgevingen van The Legend of Zelda: Breath of the Wild in de woonkamer, de schakelaar uit zijn dock halen en doorgaan met spelen tijdens mijn busrit naar het kantoor.

Of keer terug naar huis van de lokale kippenhok, steek de schakelaar in het dock, verbind het systeem met een wifi-signaal en vecht tegen zeven andere jabronies in Super Bomberman R. Zelfs de HD Rumble-functies van Switch 1-2 zien er vrij cool uit, die is iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou zeggen over enige vorm van rumble-technologie. Maar om zoveel weelderige dag-één-plezier te beleven, moest ik de pre-order-kogel bijten.

Ik heb niets gereserveerd voor videogames sinds Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty. Eerlijk gezegd heb ik dat alleen voorbesteld omdat game-winkels in het begin van de jaren 2000 doorgaans weinig voorraad hadden. Er was een legitieme kans dat ik zou worden vertraagd in het ervaren van de grootste uitbarsting in de geschiedenis van videogames vanwege fanboys die Gamestop of Software, enz. Haasten als de poorten omhoog gingen. Ik wilde toen de avonturen van Solid Snake niet missen, en ik wil nu zeker de Metal Gear-achtige avonturen van Link niet missen.

Bovendien heeft Nintendo ook een lange, rijke geschiedenis van hardwaretekorten. Onlangs lieten veel Nintendo-diehards en casuals hun favoriete videogamewinkels met lege handen achter nadat ze ontdekten dat de NES Classic Edition met retro-thema door zijn lage aanbod werd verkocht. Herinner je je de Amiibo-mannen nog? Het zijn typische voorbeelden van Nintendo's retailconservatisme, Nintendo's hype-machine op het werk en het vermogen van Nintendo om gewoon frustrerend Nintendo te zijn. Als gevolg hiervan werd het vooraf bestellen van een schakelaar een no-brainer actie.

Natuurlijk heeft niemand een idee hoe Nintendo omgaat met spelersaccounts, online functies of de Virtual Console, dit zijn mysteries die mijn Switch-opwinding hadden moeten afzwakken en me ervan hadden overtuigd mijn reservering te annuleren. Maar Nintendo heeft alles in huis om ongelooflijk leuke spellen te maken die je nergens anders kunt vinden.

Daarvoor dank ik Nintendo. Daarvoor heeft Nintendo mijn geld verdiend.