Video: Эволюция серии игр Tom Clancy's | 1998 - 2019 (November 2024)
Sam Fisher van Splinter Cell is terug en hij is dodelijker dan ooit. Het is ook een goede zaak, want een groep terroristen die zichzelf The Engineers noemen, hebben genoeg van het alomtegenwoordige Amerikaanse leger en hebben een terreur-ultimatum gelanceerd genaamd The Blacklist - een dodelijke reeks escalerende aanvallen op Amerikaanse belangen.
Zoals we van de franchise zijn gaan verwachten, was het verhaal aangrijpend toen ik Splinter Cell Blacklist begon te spelen. Verdorie, ik was verslaafd zodra ze me het vlijmscherpe gebogen moordenaarsmes gaven dat bekend staat als de Karambit. De eerste serie cutscènes en het "introductie" -niveau (dat kan worden overgeslagen) trokken mijn aandacht en stelden mijn verwachtingen behoorlijk hoog. Ik ervoer mysterie, intrige, verrassing en terreur binnen de eerste paar minuten van het spelen.
Ik denk dat de grootste lof die aan Ubisoft kon worden betaald, de reactie was van mijn eenentwintigjarige kamergenoot (een NYU-senior en geschiedenis-majoor) op het onderwerp en het spel. Ik was niet eens klaar met de tutorial toen ze op haar zeepkist klom en tekeer ging tegen 'spellen zoals deze die Amerikanen leren dat het OK is om Syrië te bombarderen'. Elke keer dat een spel kan worden aangeklaagd wegens 'erosie van de morele waarden' van een hele samenleving die wordt veroorzaakt door 'de verheerlijking van geweld, marteling en moord', moeten de ontwikkelaars zichzelf een enorm schouderklopje geven. Als een game zo diep in iemands huid kruipt, weet je dat je iets goed hebt gedaan.
Geest of Panter? nalatenschap
De Splinter Cell-franchise ging altijd over stealth. Dit veranderde enigszins met "Conviction", dat enkele zware straight-on combat-elementen introduceerde. "Blacklist" bouwt voort op stealth en combat aspecten om spelers hun eigen stijl te laten gebruiken om de verschillende doelen aan te vallen. Spelers worden gescoord op hun vermogen om een niveau te doorlopen met behulp van "ghost", "assault" of "panther" tactieken. Ghost-punten worden verdiend door in de stealth-modus te spelen en een niveau te bereiken zonder vijanden te waarschuwen. Dit is de moeilijkste set van tactieken en ook de meest lonende in termen van punten. Panter-stijl komt het meest overeen met mijn persoonlijke stijl en omvat stealth, afleiding, dekking gebruiken en uiteindelijk het uitschakelen van vijanden om door het niveau te bewegen. En ten slotte is aanvalsstijl precies dat - haast je tegemoet met geweren die laaien, granaten slingeren en keel doorsnijden.
Aanpassing gaat verder dan hoe de niveaus worden gespeeld, tot hoe je je Sam Fisher uitrust. Je kunt je build-out selecteren met upgrades voor Sam zelf, zijn pak, bril, wapens, transport en meer. Deze upgrades kosten geld, en geld wordt verdiend door doelstellingen binnen niveaus te bereiken en door de niveaus zelf te verslaan. Elk niveau kan talloze keren worden gespeeld en verschillende uitdagingen (eliminatie, wave-gebaseerd en alleen stealth) wachten op je, dus er is geen einde aan de hoeveelheid geld die je kunt inzetten om je Sam Fisher aan te passen. Het enige nadeel is dat na een tijdje werken aan de perfecte build-out per niveau een verspilling van tijd leek te zijn; Ik merkte dat ik steeds weer dezelfde wapens en gadgets koos omdat ik ze leuk vond, ongeacht de situatie.
Sam en zijn team - Anna "Grim" Grismdottier, manager technische operaties, CIA-medewerker Isaac Briggs, en computerspecialist Charlie Cole - vormen de vierde Echelon, een volledig mobiele ops-eenheid met onbeperkte bronnen. Je belangrijkste hub van operaties is de Paladin, een speciaal uitgerust stealth-vliegtuig dat je van missie naar missie over de hele wereld vliegt. De Paladin herbergt de Strategic Mission Interface (SMI), die in feite een tactische kaart van de wereld is. Door de SMI navigeren, kiest u welke missie u wilt spelen, ontvangt u missiebriefings en controleert u de status van de missiedoelen. De SMI is ook waar je kunt kiezen tussen verhaal, coöp, uitdagingen en competitieve multiplayer-modi.
Multiplayer Excellence
In multiplayer-modi schittert Blacklist echt. Ik heb altijd genoten van de coöp-missies en dit gaat door in Blacklist. In het bijzonder plaatsen online multiplayer "Spionnen versus Mercs" twee teams tegen elkaar als ofwel de snelle en sluwe spionnen of de langzamere en dodelijkere huurlingen. Spionnen proberen rond te sluipen en verschillende doelen te bereiken, terwijl huurlingen op hen jagen. De "Classic" -modus brengt dezelfde dynamiek terug als de originele Spies en Mercs.
Met een nieuwe "Blacklist" -modus kun je de grenzen van maatwerk verleggen en het geld dat je in andere delen van het spel hebt verdiend gebruiken om aangepaste build-outs van wapens en gadgets te maken. Veel van de uitrusting is ontworpen om het tegengestelde team tegen te gaan, wat zorgt voor een interessante mini-wapenwedloop. De Spion kan bijvoorbeeld een gasmasker dragen dat de gasgranaat van de Merc teniet doet. Spionnen versus Mercs is goed genoeg om een spel op zichzelf te zijn.
Meer van hetzelfde
Mijn kritiek op Blacklist is hetzelfde als sinds het begin van de franchise. Missies kunnen repetitief, frustrerend en vervelend zijn. Vaak merk ik dat ik dezelfde acties keer op keer herhaal met kleine variaties totdat ik het goed heb en door het niveau kan bewegen. Ik merkte dat dit steeds vaker gebeurde naarmate ik moeilijker werd en het spel doormaakte. Ik heb menig controller in de loop van de jaren met walging weggegooid. Pittige bediening (maar ik wilde linksaf slaan terwijl ik in dekking was, niet uit dekking linksaf) en variabele stealth-mechanica (ik was daar een seconde geleden verborgen, maar nu kan de vijand mij op magische wijze zien, hoewel er niets is veranderd) zenuwen. Zonder een zeer flexibel spelbesparend systeem zou ik mijn frustratie niet lang genoeg hebben kunnen verdragen om Blacklist te beoordelen.
AV-problemen
Ik ben ook een beetje teleurgesteld over de audio- en videokwaliteit van Blacklist. Er zijn enkele kwaliteitsproblemen tijdens cut-scenes waardoor ze enigszins springen en vervagen. De laadtijden zijn buitensporig, wat verder afbreuk deed aan mijn plezier. In-game graphics zijn goed, maar niets is fantastisch, en soms zagen animaties er heel onhandig uit en lichamen vielen soort en onnodig op de grond. Binnen enkele minuten onderscheidde de soundtrack zich als onopvallend. Verlichting, een kritisch aspect gezien de zware stealth-gameplay, ziet eruit alsof het niet is verbeterd sinds de originele Splinter Cell.
En dat is misschien de sterkste uitspraak die over Blacklist kan worden gedaan: in veel opzichten is dit gewoon meer Splinter Cell. Als je de eerdere spellen leuk vond, dan zul je deze geweldig vinden. Als je de eerdere games haatte, zul je hier dezelfde frustraties en tekortkomingen vinden. De belangrijkste verbeteringen zijn multiplayer gameplay, competitief en coöperatief, en dienen om de variëteit en herspeelbaarheid te vergroten. Tom Clancy's Splinter Cell Blacklist breekt niet genoeg nieuwe grond om grootheid te bereiken; misschien zal de volgende iteratie het spel van dit spel wat meer verbeteren.
