Ik ben mijn verontschuldigingen aan Bluetooth-luidsprekers overal verschuldigd evan dashevsky

Ik ontving onlangs een draagbare Bluetooth-luidspreker als verjaardagscadeau. Het is niet het meest geavanceerde model, maar het schraapt ook niet de bodem van het schetsmatige vat zonder brandgevaar. Maar het bleek een fantastisch cadeau te zijn, omdat 1) het niet iets was dat ik ooit voor mezelf zou kopen en 2) het erin slaagde de manier waarop ik met mijn telefoon communiceer volledig opnieuw uit te vinden.

Ik was eerder een erkende Bluetooth-scepticus, maar nadat ik er echt een tijdje mee heb samengewoond, moet ik toegeven dat ik verkeerd was om eraan te twijfelen. Ik zou zelfs zo ver willen gaan dat ik Bluetooth-speakers overal een grote, dikke verontschuldiging verschuldigd ben.

Mijn sprekersontkenning was vreemd omdat ik mezelf een techno-optimist voorstelde die gelooft dat - in het algemeen - de technologie de menselijke conditie verbetert (er zijn natuurlijk slimme mensen die het tegenovergestelde beweren). Ondanks mijn vertrouwen in de mars van innovatie heb ik de draagbare Bluetooth-luidspreker nooit een kans gegeven; mijn opvattingen over hen wankelden tussen goedaardige desinteresse en proactieve afkeer.

Een deel van dit scepticisme heeft te maken met mijn vroege interacties met Bluetooth-technologie. Toen het voor het eerst in mijn gadgets begon te komen, ontdekte ik dat het veel meer problemen veroorzaakte dan het oploste. Ik was meer dan bereid om te strijden met mijn toetsenbord en muis fysiek gekoppeld aan mijn computer als ik me geen zorgen hoefde te maken over het handhaven van een lading en het omgaan met constant opnieuw koppelen.

Maar misschien was mijn grootste probleem met deze externe luidsprekers dat ik niet echt kon doorgronden waarom ze nodig waren. Mijn telefoon heeft al luidsprekers en ik heb oren - waarom zou ik een extra accessoire moeten kopen om in het midden te komen?

Ik gebruik altijd de luidsprekers van mijn telefoon. Ik praat niet alleen vaak met mensen in "handsfree" -modus, maar ik kon me niet voorstellen dat ik klusjes in huis zou doen zonder podcast, Spotify of streaming radio op de achtergrond. Het internet biedt de soundtrack bij mij thuis, maar telefoons kunnen het gewoon niet volbrengen als volwaardige luidsprekers, zelfs niet mijn fantastische Samsung Galaxy 7 Edge (dwz de Cadillac van de Android-apparaten van 2016).

Als een fervent telefoon-blaster, heb ik me neergelegd bij een leven van blikkerige, niet erg luidruchtige sonics. Dit verlies in audiokwaliteit leek een kleine prijs om te betalen voor toegang tot een vrijwel onbeperkte inhoudsbuffer. Maar er hoeft geen afweging gemaakt te worden. Met mijn nieuw begaafde Bluetooth-luidspreker kon ik… meer horen. Er was een vreemde instroom van bas waarvan ik nooit dacht dat die beschikbaar was in een audiostream. Nu kon ik een hele kamer vullen met de geluiden van internet en een soundtrack toevoegen aan mijn tuinwerk.

Ik vind nog steeds weinig bruikbaarheid in echt draagbare, draagbare luidsprekers, zoals de JBL Clip 2, die gebruikers aanmoedigt om levende, sprekende luidsprekers te worden in openbare ruimtes (ik ben zelfs geïrriteerd door degenen die hun muziek op straat blazen.) Maar als het gaat om het ervaren van audio in je eigen huis, is een externe Bluetooth-luidspreker het meest noodzakelijke accessoire in het mobiele tijdperk.

Het is aan alle mensen - met name journalisten - om hun ideeën van tijd tot tijd opnieuw te evalueren. En wanneer het wordt geconfronteerd met nieuwe informatie, kan het nodig zijn om niet alleen van gedachten te veranderen, maar ook toe te geven dat u ongelijk hebt. Dus ik moet toegeven dat ik het mis had met externe Bluetooth-luidsprekers. (Voor de goede orde, ik denk nog steeds dat dure smartwatches volkomen zinloos zijn.)