Video: Onzekere toekomst voor Mechteld ten Ham ondanks financiële steun Montferland (November 2024)
SAN FRANCISCO - Terwijl we aan het wachten waren om gisteravond in de pre-briefing van de AMD Zen-pers te komen, hoorde ik verschillende collega's (die naamloos blijven) in andere publicaties hardop een gevoel uitdrukken dat ik had gevoeld maar ongemakkelijk had gezegd: Intel Developer van dit jaar Forum (IDF) was een beetje saai.
Als je van processors, chipsets en andere hardware van die aard houdt, was er bij IDF echter niets voor jou. De grootste publieke erkenning van het rijk dat van oudsher het brood en de boter van Intel was, kwam in Brian Krzanich's dinsdag-keynote-toespraak, maar het was op zijn best een kort overzicht van het toekomstige potentieel van de 7e Generation Core (ook bekend als "Kaby Lake") -processors van het bedrijf. Als je er diep in wilde graven, om zoveel mogelijk te ontdekken over de manier waarop ze werkten, welke nieuwe grafische afbeeldingen en technologieën ze zouden gebruiken, enzovoort, kon je niet naar een technische sessie of een paneldiscussie gaan.
Dat heb ik gemist. En, gezien wat ik van veel van mijn vrienden tijdens de show heb gehoord, was ik niet de enige.
Dit is een gevoel waar ik al een tijdje mee worstelde en het lijkt onwaarschijnlijk dat dit snel zal afnemen. Toen ik in de jaren tachtig voor het eerst geïnteresseerd raakte in computers, was het omdat ik hield van hoe rauw het allemaal was. Hoe, met slechts een paar toetsaanslagen, iemand een Integer BASIC-programma zou kunnen schrijven om te doen, eh, basale dingen, of hoe je met een beetje meer moeite in de code van een spel kon graven en de geheimen kon ontdekken die je, om welke reden dan ook, zou het nooit alleen kunnen redden. (Na meer dan 30 jaar vind ik het veilig - hoewel nog een beetje gênant - om toe te geven dat dit de enige manier was waarop ik de originele Snooper-troepen kon "winnen".) Of hoe je een nieuwe kaart of een paar kaarten kunt ploffen geheugen-SIMM's in uw computer, noodle weg in het CONFIG.SYS-bestand voor een paar minuten (of, uh, uren) en kom uit met een computer die veel capabeler is dan degene waarmee u begon.
Naarmate de tijd verstreek en ik begon mijn eigen computers helemaal opnieuw te bouwen, ontwikkelde ik een gezond en nog sterker respect en nieuwsgierigheid naar wat eronder allemaal mogelijk maakte. Dit leidde tot mijn "enthousiaste" jaren, die onder andere bestond uit consulting, werken in IT en uiteindelijk landen op PCMag.com. Het was een geweldige, ongebruikelijke rit, en die ik net zo leuk vond als het leerzaam was. En dat alles doormaken tot waar we nu zijn, waar technologie zelfs meer geïntegreerd is in ons leven dan ik ooit als kind had kunnen voorstellen - en dat zal dit de komende jaren nog meer worden - is onmiskenbaar opwindend.
Net als mijn vrienden op de show, kan ik echter niet een toespraak bij een show als Intel doorstaan en geen droefheid voelen dat dit ding waar ik mee ben opgegroeid verdwijnt of zoveel verandert dat het voorbij de meeste zal zijn mensen begrijpen. Het is al verhuisd naar een vrij diepe niche, en wanneer grote bedrijven het nog verder op de achtergrond plaatsen, is het moeilijk om je geen zorgen te maken over wat voor leven het nog heeft. Hoeveel jaar kan ik zelfs mijn eigen computer bouwen? Trouwens, voor hoeveel jaar zullen computers zelf nog dingen zijn?
Wat kan ik zeggen: het is moeilijk om je eerste liefde op te geven. Mijn polsslag slaat nog steeds een slag over als ik voor het eerst een krachtige nieuwe processor gebruik of een verbluffende nieuwe videokaart aansluit en de koning van de laatste generatie zie wegblazen. Dat is waar mijn affecties liggen, omdat bedrijven zoals Intel, door hun constante innovatie en onderzoek naar de mogelijkheden van silicium en dromen, me het wonder inherent aan dit alles toonden en me er deel van wilden laten uitmaken. En er is geen dag dat ik niet wakker word, tenminste een beetje opgewonden dat ik mag worden.
Maar gewoon rondlopen in het Moscone Center tijdens IDF dimt het licht een beetje. Er waren tal van tekens en banners versierd met woorden en beelden die allerlei vooruitstrevende ideeën adverteren, maar zeer weinig daarvan hadden te maken met processortechnologie (of zelfs helemaal geen hardware). Verschillende demokiosken laten je spelen met drones, robots en andere slimme apparaten, maar het brein erachter leek altijd van ondergeschikt (of misschien tertiair) belang. De slogan van het evenement suggereerde zelfs dat Intel in een geheel nieuwe richting keek: "The Future Is What You MAKE" (bedoelde hoofdletters).
Misschien zal een toekomst die is geworteld in het internet der dingen niet zo slecht zijn; misschien wanneer chips echt overal zijn, en in alles, zullen ze een deel van de magische patina herwinnen die ze in ons publieke bewustzijn hebben verloren. Ik hoop het. Maar als de toekomst inderdaad is wat jij maakt, wil een groot deel van mij nog steeds computers maken en gebruiken. Is er een plaats voor mij in die heldere, volledig onderling verbonden toekomst? Alleen de tijd heeft het definitieve antwoord, maar degene die constant in mijn oor werd gefluisterd van IDF 2016 was niet bepaald geruststellend.
BEKIJK ALLE FOTO'S IN GALERIE
