Kunnen big data de politie verbeteren en levens redden? | ibrahim abdul-matin

De natie wordt gedwongen om opnieuw een gesprek te voeren over ras en politie. De recente sterfgevallen door ongewapende zwarte mannen door witte politieagenten zijn geen geïsoleerde incidenten. Het probleem is alomtegenwoordig. Een recent artikel van Mother Jones verwijst alleen al naar vier incidenten in de afgelopen maand. Politiegeweld, zoals verkrachting en kindermishandeling, is niet nieuw in de samenleving. Wat nieuw is, is ons bewustzijn dankzij sociale media en de kakofonie van de 24-uurs nieuwscyclus.

Twitter, Facebook, Instagram, Snapchat en YouTube worden allemaal gebruikt om snel berichten te sturen over de Michael Brown-schietpartij in Ferguson, MO, en net daarvoor, de wurging van Eric Garner door de NYPD. Het ongebreidelde gebruik van technologie heeft offline implicaties. Bijvoorbeeld, buiten Spike Lee's beroemde 40 Acres en een Mule-hoofdkwartier zijn er twee muurschilderingen van Adrian Franks - één is van een jonge en dapper Eric Garner die leest: "Ik kan niet ademen." De andere muurschildering heeft een vrolijke en lachende Michael Brown, gegraveerd met de woorden "My Hands Are Up" (foto). Mensen lopen voorbij, nemen foto's en posten deze op sociale media. De muurschilderingen zijn bedoeld voor dit doel - om de aandacht te trekken van "zwarte Twitter" en degenen die door de hashtags #MikeBrown en #Ferguson scrollen.

Mijn instincten over technologie zeggen dat dit verhaal een andere kant heeft. Social media kunnen een verhaal versterken en sneller de wereld rondsturen dan we kunnen knipperen, maar hoe zit het voordat er een incident gebeurt? Daarin ligt een kans.

Ik begon te praten met een paar van mijn technoloog-, academische en activistische vrienden en stelde hen een ogenschijnlijk eenvoudige vraag: welke gegevens kunnen we gebruiken om de politie te verbeteren? Maar snel na het vragen, realiseerde ik me dat het de verkeerde vraag was. Het raakt mijn hart niet.

Zie je, als New Yorker ben ik maar al te bekend met Comp Stat, de high-tech datamachine die beroemd is geworden door de NYPD en vaak wordt aangehaald als de reden voor "beter politiewerk" en de scherpe daling van de criminaliteit door NYC. Als zwarte man had ik juist tijdens de hoogtijdagen van de implementatie van Comp Stat enge en gevaarlijke ontmoetingen met de politie. Als vader van twee zwarte jongens die misdaad willen zien afnemen en politiewerk willen veranderen, was mijn echte vraag: welke gegevens kunnen voorstanders, activisten, geestelijken, gemeenschapsleiders, geweldonderbrekers en beleidsmakers toegang geven tot impactbeleid om veiligere gemeenschappen voor iedereen te bouwen (voor sommigen niet alleen veiliger straten)? Wat ik wil weten is, kan slim gebruik van Big Data helpen voorkomen dat mijn zonen sterven zoals Michael Brown of Eric Garner? Het is heel persoonlijk.

Ik sprak met Dr. L'Heureux Lewis-McCoy, hoogleraar Sociologie en Black Studies aan het City College van New York en auteur van het veelgeprezen nieuwe boek, Inequality in the Promised Land .

"Ten eerste hebben we nauwkeurige gegevens nodig, " zei hij. "Voor zover ik weet, hebben we geen transparantie bij het melden van klachten van civiele politiemensen en het proces is zwaar… om maar te zwijgen over de codering van gegevens is verdacht. Als we een klacht indienen en deze is gecodeerd door iemand met banden met de politie, de kans dat het accuraat is, is behoorlijk verdacht."

Dr. Lewis-McCoy werpt een belangrijk punt op over de integriteit van politiedata en klachtenrapportage. Als het ingewikkeld is om een ​​klacht in te dienen, zal er ongetwijfeld sprake zijn van onderrapportage door de politie. Waarom leiden deze klachten in het geval van officieren met meerdere klachten tegen hen niet tot een herziening, omscholing en terechtwijzing? Waarom weten we pas over deze klachten nadat de officier iemand illegaal heeft gekwetst of erger nog? Misschien wat nodig is, is een versie van Comp Stat, gerund door civiele, maatschappelijk ingestelde technologen met als doel problematisch politie-gedrag te volgen en in te grijpen voordat het vreselijke zich voordoet. Dit lijkt trouwens erg op de manier waarop Comp Stat momenteel wordt gebruikt om recidivisten op te sporen en te richten in de naam van misdaadpreventie.

Vervolgens sprak ik met James Rucker, oprichter van het Citizen Engagement Lab en ColorOfChange.org en een technologie- en organiserende strateeg bij MoveOn.org, en hij herhaalde de punten van Dr. Lewis-McCoy.

"Ik denk dat er een database moet zijn die klachten en onderzoeken van wangedrag volgens officier / district / afdelingen opneemt, " zei hij. "Natuurlijk bestaat veel van de gegevens, maar het is onvolledig en niet gestandaardiseerd - en voor zover het bestaat, is het beschermd en ontoegankelijk."

Bijna elke zwarte man die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen, heeft een negatieve interactie gehad met de politie. En laten we de mishandeling van meisjes en vrouwen van kleur door de politie niet vergeten. Een gebruiksvriendelijk systeem voor het verzamelen en beoordelen van klachten kan worden overspoeld met gegevens. Volgens Rucker zou een campagne die wordt betaald door belastinggeld dat gebruik maakt van een eenvoudig communicatiemedium zoals sms'en, "de beoordeling van officieren mogelijk maken - duidelijk maken wie de slechte appels zijn. Het zou duidelijk maken welke afdelingen en afdelingen problemen hebben." We beoordelen leraren, restaurants, metrostations, kappers, films - we beoordelen bijna alles. Waarom geen politie?

Rucker gelooft dat dit gebruikersvriendelijke klachtensysteem de weg zou effenen voor goed beleid in een wereld waar beleid zo data-gestuurd is. Nu er meer onafhankelijke gegevens beschikbaar zijn, zouden politiechefs en andere gekozen functionarissen, zoals burgemeesters en gouverneurs, moeten reageren op de cijfers en moeten zorgen voor goed politieoptreden.

"Er zouden nog steeds de politieke kwesties zijn om verantwoording echt te maken, maar dan wordt het een verkiezingskwestie - wij mensen kunnen stemmen om leiderschap te veranderen dat datagestuurde verantwoording weigert, " merkte Rucker op.

Natuurlijk zouden entiteiten zoals de krachtige politie-unies die het verzamelen, gebruiken, delen en beoordelen van politiegegevens krachtig proberen, zeker een nieuwe manier proberen te blokkeren om klachten te verzamelen. Rucker merkte op dat voor verandering te komen, de zoektocht naar onafhankelijke gegevens "een noodzakelijk en nuttig gevecht" is.

Wat ik suggereer, samen met Dr. Lewis-McCoy en Rucker, is dat Big Data en technologie voorgoed kunnen worden gebruikt. Er is al een groep tieners samengekomen om een ​​app te maken waarmee mensen interacties met de politie kunnen volgen. Net zoals sociale media licht werpen op wangedrag van de politie en wreedheid, kan Big Data in de donkere en duistere hoeken van politie-gegevens turen en een licht werpen op het soort klachten dat het systeem overspoelt en wat er eventueel aan wordt gedaan adres genoemde klachten. Dezelfde gegevens kunnen worden gebruikt om advocaten te machtigen bij het opstellen van wetgeving en, uiteraard, om kiezers op te leiden.