Papo & yo review & waardering

Papo & Yo, een puzzelplatform van Minority, stapte met gratie over op de pc van PlayStation Network. Dit verhaal van een jongen en een monster speelt zich af in een fantasierijke wereld vol huizen in Zuid-Amerikaanse stijl, redenerende tartende natuurkunde en een oprecht verhaal dat de relatie tussen kind en ouder onderzoekt.

Geïnspireerd door de jeugdherinneringen van de creatieve regisseur en de schrijver van een alcoholische, gewelddadige vader, neemt de speler de rol aan van Quico, een jonge jongen. Quico's beledigende vader laat hem zich terugtrekken in een fantasiewereld. Met zijn robotspeelgoed Luna aan zijn zijde ontmoet hij Monster, een gigantisch roze demonachtig wezen. Door omstandigheden samengebracht, staan ​​ze samen voor obstakels om door het leven te komen (en de niveaus van het spel).

Het primaire doel is om de volgende bestemming te bereiken door magische sleutels te draaien en platforms op te zetten, vaak bestaande uit huizen. De surrealistische omgeving reageert op Quico's acties wanneer hij aan toetsen draait of in versnellingen drukt: hutten groeien plotseling voeten of vleugels en bewegen, gras rolt op waardoor een ondergrondse doorgang zichtbaar wordt en hele segmenten van de stad buigen en bewegen als elastische Legos. Je verbeelding is de limiet in dit creatieve puzzelspel; objecten aan het werk zetten is eenvoudig en prachtig om te zien.

Snel binnen springen

De instelling van het toetsenbord en de muis werkt prima voor Quico: WSAD zorgt voor beweging en de spatiebalk regelt het springen; de rest wordt behandeld met linker- en rechtermuisknop. De gameplay van Papo & Yo draait vooral om het activeren van alle schakelaars in een gebied om een ​​passage toegankelijk te maken. Er is veel springen, wat goed werkt, maar de hik van botsingsdetectie kan rare interacties met richels veroorzaken of Quico vastzetten in bewegende elementen. Maar voor het grootste deel had dit geen nadelige invloed op de gameplay en toen ik vastzat in de zijkant van een draaiend blok, slaagde ik erin mezelf te bevrijden. Het platformen is vrij eenvoudig en Quico kan geen richels vastpakken. In de praktijk betekent dit dat u alleen op voornamelijk vlakke oppervlakken springt die gemakkelijk op afstand te beoordelen zijn.

De game biedt niet veel in termen van aftakken of afdwalen van het voorgeschreven pad. Grotere gebieden hebben tonnen verborgen richels en planken, maar ze leiden niet vaak overal naar toe. Onzichtbare muren worden vaak gebruikt, wat jammer is, omdat het spel creatievere grenzen kan hebben. Mijn natuurlijke nieuwsgierigheid om verborgen gebieden te vinden, of om te gaan waar ik niet mag, was niet tevreden, hoewel er een vorm van een optioneel verzamelobject in de game is. Helaas kunnen platformliefhebbers of zoekers naar geheimen en verborgen goodies de game in die aspecten echter een beetje droog vinden. Net als een verhalenboek plaatst het spel je op een strikt vastgesteld pad.

Puzzels beginnen heel eenvoudig en worden steeds complexer. De puzzels zijn in principe een beetje simplistisch, want meestal probeer je gewoon elke versnelling in te drukken en elke hendel die je ziet te draaien alsof het een checklist is. Mijn favoriete segment betrof het op elkaar stapelen van huizen en vervolgens een hendel gebruiken om ze in een bepaalde richting te laten buigen om toegang te krijgen tot meer stukken, waardoor de toren verder werd uitgebreid, totdat ik over kon gaan naar het volgende gebied. Het is een genot om te zien hoe de huizen naar Quico's verbeelding verschuiven - het is wonderbaarlijk, inventief, soms adembenemend en naadloos geïntegreerd met gameplay. Het wordt nog interessanter wanneer het Monster in het spel komt.

De jongen en het beest

De kern van het spel ligt in de interactie met het beest, dat zowel een hulpmiddel als een tegenstander is. Wanneer hij op specifieke plekken slaapt, kan Quico van zijn buik springen om hogere richels te bereiken. Monster kan overal worden gelokt zolang je geel fruit hebt dat kan worden opgehaald en weggegooid. Monster moet bijvoorbeeld op een specifieke plek staan ​​om een ​​platform te activeren. Pas echter op voor zijn verslaving aan giftige kikkers. Als je er één verbruikt, stuurt Monster een oncontroleerbare, vurige woede en als Quico in de buurt is, rent hij recht op hem af en valt hij aan. Emoties stijgen terwijl de muziek verandert van zachte Zuid-Amerikaanse blaasinstrumenten naar razendsnelle, gekke tribale beats met drums. Dit simuleert iets van een baasgevecht, waarbij Quico enkele snelle puzzels oplost en Monster ontwijkt om hem te kalmeren. Via deze mechanismen leer je samenwerken met de kolos.

Het verhaal is het sterkste punt van het spel. Quico vindt troost en troost in Lula, zijn speelgoedrobot, en volgt een mysterieus meisje dat hem begeleidt, maar wanneer de vrienden botsen met Monster, wordt de relatie tussen Quico en het beest nog gecompliceerder. Je leert leven met deze moeilijke band; het is iemand die je gaat haten, zelfs haat, maar nog steeds nodig hebt en misschien zelfs wilt helpen. Hoewel het geen uitgesproken spreker is, toont Quico zijn jeugdige optimisme dat hij het beest niet haat, ook al kan het hem of zijn vrienden pijn doen. De grotere thema's van de game worden onthuld wanneer je leert hoe dit verband houdt met Quico's echte leven en zijn werkelijke vader, die Papo & Yo langzaam onthult en ontwikkelt. Het trekt vaak aan je hart, vooral aan de climactische, meesterlijk uitgevoerde afwerking.

Het moraal van het verhaal

De visuals zijn een geweldig onderdeel van de fantasievolle, Inception-achtige wereld, en Minderheid besteedde bijzondere aandacht aan het spelen met licht om opmerkelijke zonsondergangen en schaduwen te laten zien. Tinten van het lichaam van Monster worden kunstig gebruikt. Het is duidelijk dat de art directors een grondige, vlekkeloze conceptualisatie hebben uitgevoerd en deze hebben gesynthetiseerd met de gameplay. Regen, wolken en regenbogen spelen samen met de surrealistische, verlaten, Zuid-Amerikaanse omgeving.

De diepe, thematische verhaallijn en boeiende illustraties overschaduwen helaas de gameplay. Het is een schande dat Monster alleen op de speler reageert met voorgeschreven triggers (kikkers, fruit, enz.) En niet voortdurend interactie heeft met Quico om de relatie verder te simuleren. Papo & Yo gaat absoluut meer over het verhaal dan de gameplay, hoewel de indrukken van jongere spelers anders kunnen zijn. De thema's alcoholisme en misbruik van de game, behandeld in subtiele, betekenisvolle metaforen, zullen zeker bij sommige mensen meer resoneren dan bij anderen, maar het moet op zijn minst emotie oproepen bij iemand op afstand empathisch.

Papo en Yo zijn uiteindelijk de moeite waard om te investeren, en de aanpak van problemen die de gameplay zelf overschaduwen, is bewonderenswaardig en goed uitgevoerd. Het is als een Pixar-film of een klassiek verhalenboek in de vorm van een videogame, en hoewel het misschien niet het meest boeiende platform-puzzelspel is dat er is, is het nog steeds een plezier om naar te luisteren, te kijken en te spelen.