Video: Social Media Revolution 2011 (November 2024)
De kinderen zijn meer dan goed. Het blijkt dat ze absoluut geweldig zijn.
Om de controverse samen te vatten, in mijn totaal bevooroordeelde visie: Yale "universiteitsmeesters" zijn verheerlijkte sociale regisseurs die verrijkingsactiviteiten organiseren. Een meester, die blijkbaar algemeen wordt gezien als kil en afstandelijk, stuurde een e-mail die een groep minderheidsstudenten aanstootgevend vonden; hij verdubbelde vervolgens door te zeggen dat het niet zijn taak is om de slaapzaal veilig en vriendelijk te laten voelen, wat helaas wel zo is.
Na een incident waarbij sommige fratjongens op een feestje 'alleen blanke meisjes' probeerden te zeggen, leidde dit tot een grote discussie over rasrelaties in Yale - die trouwens nog steeds een residentieel college heeft dat is genoemd naar een belangrijke verdediger van de slavernij en een andere slaapzaal die in mijn tijd informeel bekend stond als de 'slavenvertrekken'. Agitators van buiten blijven proberen de temperatuur te verhogen, marcheren rond de campus met racistische tekenen en maken "haatoproepen" naar zwarte professoren.
Nu heeft Yale een lange, pijnlijke, noodzakelijke discussie over de geschiedenis en de impact van race op de campus. Studenten verfijnen de eisen en praten met de administratie. Passies overweldigen soms de rede, maar dit is eigenlijk Amerika op zijn best: burgers die een verzoek indienen bij wat zij beschouwen als hun regering voor het herstel van grieven (en soms voor het terugroepen van ambtenaren die hun werk niet doen.)
Dit is het punt waarop je zegt: dit is PCMag, toch? Waar is de technische invalshoek? Schrijft Sascha alleen maar over zijn mooie universiteitsjaren, met genoegens, de kortste, blijste jaren van zijn leven? (Ja, dat is het collegelied.)
Het einde van Hashtag-activisme
Wat er gebeurt bij Yale - en Missouri en bij een groot aantal andere universiteiten - is de rijping van de internetcultuur en de uiteindelijke fusie met de fysieke realiteit.
De Yale-protesten waren niet via Twitter georganiseerd, maar internet is voor hen veel elementairer: het geeft activisten het gevoel dat ze niet alleen of machteloos zijn. Om een kleine minderheid te zijn in een instelling als Yale, is het voelen alsof maar weinig andere mensen je ervaringen beleven en je twijfelt eraan. Via sociale media kunnen studenten zich verbonden voelen met andere mensen die dezelfde ervaring in realtime hebben, waardoor ze de moed, de trots en de kracht hebben om op te staan en te zeggen: "Ik verdien het om gerespecteerd te worden wanneer ik niet achter mijn toetsenbord zit."
En het geeft diegenen onder ons die deze ervaringen niet hebben de mogelijkheid om te luisteren naar mensen met wie we anders misschien geen sociale interactie hebben. Niet om hen te dicteren, wat we altijd hebben gedaan; om naar hen te luisteren, wat we zelden hebben gedaan.
Dit is geen hashtag-activisme, anonieme cyberoorlogvoering of Change.org-activisme. Dit is het activisme dat sociale media altijd had moeten creëren: fysieke mensen met moed die standpunten innemen en hun namen, lichamen en reputaties op het spel zetten.
Als knapperige volwassenen van middelbare leeftijd bekritiseren we Kids Today omdat ze al hun tijd besteden aan hun Tumblrs en Snapchats in plaats van uit te gaan en 'echte dingen' te doen in de 'echte wereld'. Maar misschien zijn deze kinderen vandaag de generatie die eindelijk naadloos kan onderhandelen tussen de online en "echte" werelden. Online trollen, waar ik zo vaak tegenin ga, zijn een laatste zucht van een eerdere, tijdelijke internetcultuur waarin we deden alsof "online" en "realiteit" verschillende dingen waren. Het is nu allemaal echt.
Al die hashtags geven kinderen de moed om de wereld te veranderen. Geïsoleerd in zakken, kunnen ze zich alleen en machteloos gevoeld hebben. Wat heeft het voor zin om actie te ondernemen als je niets goeds gaat doen? Maar sociale media hebben netwerken samengevoegd die nu vorm beginnen aan te nemen in de fysieke wereld, waardoor mensen de moed krijgen om naar voren te treden en respect te eisen - ondersteund door toetsenborden, niet verstopt achter hen.
Het is al goed
Nu maken sommige van deze activisten fouten, omdat ze jong zijn. Maar hun meningen zullen worden verfijnd in botsing met anderen ', terwijl ze hun passie schreeuwen en ontdekken dat hun perspectief onrealistisch of zinloos of misschien zelfs juist is. Dit is wat jonge mensen doen, en ze doen het nu op straat, niet alleen via online petities of Twitter-mobs.
Deze kinderen zijn bevoorrecht, en dat is een deel van het punt. Yale studenten zijn toekomstige leiders; als je naar mijn Yale-klasgenoten kijkt, zijn ze over het algemeen in invloedsposities. Voor toekomstige leiders om boos te worden op onrecht is een goede zaak, tenzij je denkt dat onze samenleving perfect is en niet hoeft te veranderen.
Voor tieners is er tegenwoordig geen Second Life; er is geen "online", geen grens tussen die telefoonschermen waar ze altijd naar staren en de fysieke wereld. #BlackLivesMatter springt uit het scherm en trekt zwarte kinderen hun kamer uit om te zeggen dat hun leven ertoe doet. Dit is de toekomst van activisme, het is de toekomst van verandering en het is de toekomst van Amerika. Laten we het niet stoppen.
