Smartphone-verslaving is een plaag | john c. Dvorak

Professor Sherry Turkle van het MIT houdt zich al dertig jaar bezig met technologie en de (meestal) negatieve impact ervan op mens en maatschappij. Haar nieuwste boek, Reclaiming Conversation: The Power of Talk in een digitaal tijdperk, komt tot nu toe het dichtst bij de waarheid.

Daarin betreurt ze hoe vooral de smartphone een sfeer van oppervlakkigheid heeft gecreëerd en de menselijke capaciteit voor empathie verzwakt. Ze baseert al haar conclusies op onderzoek, maar verklaart het 'hoe' van het mechanisme niet volledig. Daarvoor hebben we Marshall McLuhan nodig, en hij is dood.

Het maakt niet uit. Het indirecte bewijs is sterk en merkbaar. Ik heb dit zien evolueren en vaak commentaar geven op het verslavende karakter van het beloningssysteem van een mobiele telefoon. Het verslavingsmechanisme werd voor het eerst waargenomen in de late jaren 1990 met het verschijnen van de BlackBerry, die al snel de bijnaam 'Crackberry' kreeg.

Het meest opvallend en verontrustend is de opkomst van nieuwe normen van beleefdheid en beleefdheid. Iedereen die bijvoorbeeld rond 1998 op het toneel verscheen, zou je vertellen dat het onbeleefd is om een ​​mobiele telefoon in een restaurant te gebruiken of luid in het openbaar te chatten. Dat is niet langer het geval.

Toen ik een kind was, waren er dingen genaamd betaaltelefoons, veel alleen beschikbaar in een grote doos genaamd een telefooncel waar je een privégesprek kon voeren. Nu lijkt het erop dat mensen willen dat hun gesprekken door vreemden worden gehoord. Welke pathetische sociologie creëerde dit vreemde verlangen?

Veel van de gesprekken die ik hoor, lijken te zijn omdat sommige blowhards willen dat omstanders weten dat hij een soort baas, supervisor of dealer van wielen is. Anderen hebben kennelijk meer mystificerende redenen om het publiek te onderwerpen aan "Omigod, echt? Omigod, echt niet!"

In restaurants liggen mobiele telefoons meestal op tafel. Weet je, voor het geval er een heel belangrijke boodschap opduikt. Alsof deze mensen oproepbare chirurgen zijn.

In theaters, zelfs tijdens een live presentatie, zal ten minste één telefoon afgaan tijdens de uitvoering, ongeacht hoe vaak mensen wordt verteld om de beltoon uit te schakelen. Precies in het midden van een dramatisch moment verpest een beltoon het moment. Wat nog vreemder is, is wanneer de persoon daadwerkelijk het gesprek aanneemt.

Ergens, vooral tijdens de feestdagen, wanneer mensen massaal op straat lopen, kijk je naar het enorme aantal mensen dat naar hun telefoons staart terwijl ze ronddolen. Het is beangstigend.

Je krijgt het gevoel dat als het cellulaire systeem zou worden uitgeblazen, mensen gewoon helemaal verloren zouden zijn en ronddwalen als zombies tegen elkaar botsen en aan vreemden vragen: "Ken je mij? Weet je waar ik woon?"

Niets is goed en Turkle weet het. Haar boek zou een goed cadeau zijn voor Kerstmis. Het is gewoon jammer dat niemand helemaal weet wat zo verdomd overtuigend is aan deze apparaten dat mensen hun leven op elk niveau kunnen leiden. Waarom draait de wereld rond deze apparaten? Ik zou geïnteresseerd zijn in het definitieve antwoord op die vraag.