Video: Killzone Shadow Fall PS4 Gameplay (1080p) (November 2024)
Killzone: Shadow Fall is een visueel verbluffende game, compleet met prachtige futuristische stadsgezichten, verbluffende lichteffecten en realistische huidstructuren die de kracht van Sony's nieuwe PlayStation 4 echt aantonen. Helaas is de verhaallijn even zwak, net als eerdere Killzone-titels.
Het verhaal tot nu toe
Ongeveer 30 jaar na het einde van Killzone 3, richt Killzone: Shadow Fall zich op de nasleep van de Petrusitische aanval op Helghan en de resulterende evacuatie van de overlevenden naar Vekta. De twee facties hebben een ongemakkelijk bestand gevormd en blijven gescheiden door een enorme muur. Op het eerste gezicht lijkt de wereld hard maar vredig, maar dieper graven is gemakkelijk te zien dat de situatie een kruitvat gaat worden.
Je speelt als Lucas Kellan, een wees (ja, je kunt zien hoe je vader genadeloos wordt neergeschoten door Helghast-troepen), die wordt opgenomen door de Vektan Shadow Marshals. Dit intergalactische speciale ops-team voert geclassificeerde operaties uit over de muur op het grondgebied van Helghan. Bijna elke Helghast die je tegenkomt is nors, nors en jeukt naar wraak.
Als je denkt dat het verhaal een beetje moe klinkt, ben ik daar bij je. In feite draait het grootste deel van mijn kritiek op Killzone: Shadow Fall om de slechte verhalen van de game. Het eerste niveau wordt verondersteld je personage te introduceren en een zekere mate van pathos tot stand te brengen terwijl je worstelt om te ontsnappen aan een beschadigde en chaotische wereld, maar dat doet het niet - het verhaal is mechanisch en grenst aan het gekke. Toen mijn karakter hulpeloos toekeek hoe zijn vader werd neergeschoten en vervolgens vroeg of hij in orde zou komen, overtuigde hij me er vrijwel van dat mijn karakter een onwaarschijnlijke idioot was. Helaas gaat het verhaal verder met dezelfde mate van dapperheid en subtiliteit, waardoor het spel soms bijna onspeelbaar wordt.
Diepere gameplay
De gameplay van Shadow Fall is in ieder geval uitgebreid tot voorbij de simpele run-and-gun van de vorige drie versies. Er is een mooie balans tussen stealth en vooruitvallen en iedereen in zicht doden. Hoe en waar je nu dekking zoekt, is van belang, en meer open niveaus betekent dat je niet zomaar van doel naar doel marcheert; je kunt doelen voltooien in de volgorde die voor jou het meest logisch is. In schril contrast met Call of Duty: Ghosts vinden veel van de niveaus plaats in grote, open omgevingen waar ik moest uitzoeken waar te gaan en wat te doen. Ik vond deze benadering van de FPS verfrissend, omdat ik het typische rechttoe rechtaan pad dat in de meeste games van het genre wordt gevonden, moe ben.
Een interessante monteur is de OWL, een drone-assistent op afstand die met je door de game reist. Je bestuurt de OWL met behulp van het touchpad van de PS4 en veegt je vinger in verschillende richtingen om opdrachten uit te voeren. De OWL kan dienen als een schild, vijanden aanvallen, je dekken, alarmen en consoles hacken en een zipline bieden om je te helpen manoeuvreren door omgevingen met meerdere niveaus. De UIL is zowel cool als nuttig, maar je krijgt het onmiddellijk voorafgaand aan een vuurgevecht, dus je kunt erachter komen hoe je het kunt gebruiken terwijl je steeds opnieuw wordt neergeschoten. Het is echter de moeite waard om te beheersen, omdat de OWL uiteindelijk een onmisbare bondgenoot zal worden.
Voor het grootste deel is vijandelijke AI erg goed, maar er waren meer dan een paar gevallen waarin vijanden eenvoudigweg niet wisten te weten waar ze waren. Ooit stond ik oog in oog met een Helghast die vast zat in een lus om op een rots te stappen en er dan herhaaldelijk van af te vallen. Maak je geen zorgen, ik bedacht hoe ik hem uit zijn ellende kon redden met een goed geplaatst hoofdschot. Hoewel ik kritisch ben, vond ik het ook intrigerend dat mijn wapens een soort magisch mes bevatten dat naar vijanden kon worden gegooid, in hun kisten kon worden ondergebracht en dan onmiddellijk weer in mijn hand kon verschijnen. Lijkt een beetje misplaatst in een science-fiction FPS.
multiplayer
De multiplayer-modus van Shadow Fall is goed doordacht en leuk om te spelen, hoewel hij niet voldoet aan de spannende multiplayer-modus van Battlefield 4. In de Warzone-modus blijven spelers scherp door hen te dwingen vijf rollende doelen in een willekeurige volgorde te bereiken. Het ene moment probeer je strategische punten op de kaart vast te leggen, het volgende moment verdedig je deze locaties tegen sabotage door de vijand en het moment daarna probeer je vijandelijke locaties te saboteren.
Gebruikers kunnen hun eigen Warzone-kaarten maken die vervolgens kunnen worden gedeeld met en beoordeeld door andere spelers. Dit verbetert het gevoel van gemeenschap aangeboden door online multiplayer.
Zet de standaard voor PS4-lanceringstitels EN laat ruimte voor verbetering
Over het algemeen is Killzone: Shadow Fall een visueel verbluffende game die pronkt met de kracht van de PS4 maar toch niet aantrekkelijk en leuk is om te spelen. Er waren ook enkele kleine bugs in de modus voor één speler die een haast zouden kunnen zijn om de lancering van de PS4 te raken. Tot mijn eer vond ik dit spel een verfrissende verandering van de standaard FPS die je op rails zet en je dwingt om een enkel pad te bewandelen tussen doelen. Online multiplayer verliep soepel en snel. Er zijn ons meer gratis kaarten beloofd die de afspeelbaarheid zullen verbeteren. Killzone: Shadow Fall heeft zijn technische sterke punten, maar geen van deze kan een spel waarvan de verhalen zo zwak zijn, volledig redden.
