Bom, klok of gewoon een toekomstige carrière in engineering? | zal greenwald

Vorige week werd een eerstejaars eerstejaarsstudent genaamd Ahmed Mohamed gearresteerd door de politie in Texas omdat hij een zelfgemaakte klok naar school bracht. Het incident leidde tot een debat over racisme en islamofobie (en de onvermijdelijke samenzweringstheorieën ontstonden), en leidde tot steunbetuigingen van president Obama, Mark Zuckerberg en anderen, om nog maar te zwijgen over een schat aan maker-gerelateerde goodies van Microsoft.

Maar de controverse laat ook zien dat studenten van STEM (wetenschap, technologie, engineering en wiskunde) in de VS worden genaaid zolang we bang blijven.

Mohameds klok zag eruit als een bom. Dankzij tv en films leek het tenminste wat we denken dat bommen eruit zien. Schroef elke klok los en ze zien er allemaal uit als bommen; een stel draden en een display dat gemakkelijk een timer zou kunnen zijn.

Perceptie versus realiteit

Het ding is, echte bommen kunnen op alles lijken, en de onderdelen waardoor ze bommen zijn, zijn moeilijk te identificeren. Ja, een bom kan draden in een koffer zijn, maar dat is niet het deel dat explodeert. De brandstof voor de explosie is het gevaarlijke deel van de bom, en die delen zaten duidelijk niet in de klok van Mohamed's etui. Een bom kan net zo eenvoudig en zo verschrikkelijk zijn als een rugzak met een aangepaste snelkookpan erin. Het steekt niet uit, het lijkt niet op wat je op televisie ziet en het doet vreselijke schade aan. We hebben wetshandhavingsfunctionarissen nodig die tekenen van echte bommen kunnen herkennen, en dat betekent meer dan een klok met de behuizing verwijderd en de draden blootgelegd.

Het project van Mohamed was een zelfgemaakte klok, en het was precies het soort project dat van harte zou moeten worden aangemoedigd bij alle studenten die meer willen leren over engineering. De houding dat je door een project als dit naar school te brengen in plaats van extra krediet wordt gearresteerd, zorgt ervoor dat kinderen niet in elektronica willen komen.

Basement Tech

Mijn vader heeft me veel geleerd over elektronica toen ik jong was. Zolang ik me kan herinneren, bouwde hij circuits in de kelder voor zijn modeltreinenset. Het zijn eenvoudige circuits, met de hand aan elkaar gesoldeerd op geperforeerde platen en losjes vastgehouden in zwart-metalen dozen met schakelaars en LED's die eruit steken. Als het project van Mohamed op een bom leek, dan lijkt de kelder van mijn vader op het hol van een meester-terrorist.

Mijn vader liet me zien hoe ik moest solderen met die sinister ogende delen. Hij liet me zien hoe stroombronnen verbinding maken met circuits, het verschil tussen AC- en DC-stroom, de behoefte aan weerstand in een circuit om kortsluiting te voorkomen, en hoe je een handvol vreemde kleine pillen op draden kunt nemen en ze in een lamp kunt veranderen, of een timer of een treinbesturing. En hoewel deze apparaten functioneel waren, waren ze allemaal zelfgemaakt en lelijk vergeleken met wat je in winkels kunt kopen. Ze hadden kale draden, met schakelaars en lichten die door handen waren geschroefd en componenten die op hun plaats waren gesoldeerd met een soldeerpen in plaats van kleine, schone vierkantjes van MKB's die door machines waren geplaatst. Ze zagen er net zo uit als bommen als de klok van Mohamed.

Je leert over elektronica door met elektronica te werken, en dat begint met sleutelen. Het betekent klokken bouwen uit kits. Het betekent dingen uit elkaar halen om te zien hoe ze werken en ze uiteindelijk weer op een nieuwe manier samenbrengen. En trouwens, ik heb veel dingen uit elkaar gehaald als een kind, en was lang niet zo succesvol als Mohamed om ze functioneel te houden.

Zelfs als hij gewoon een wekker uit de behuizing heeft gehaald en in een andere behuizing heeft geplaatst (een speculatieve claim die de rechtvaardiging of moraliteit van zijn behandeling niet echt beïnvloedt), is dat leren door te doen. En eerlijk gezegd, als je genoeg weet over elektronica om een ​​eerstejaarsstudent te denigreren voor het zogenaamd opnieuw aanbrengen van een wekker (hier noemen we dat "modding"), moet je genoeg weten om naar een doos met draden en lichten te kijken met geen explosieve brandstof en realiseer je hoe dwaas het is om aan te nemen dat het een bom is, of zelfs bedoeld is om op een bom te lijken.

Als we onbezonnen reageren op elk zelfgemaakt apparaat waarvan we horen dat het er eng uitziet, zonder de moeite te nemen dingen te begrijpen en te identificeren die eigenlijk gevaarlijk zijn, hoeveel kinderen zullen dan te bang zijn om te sleutelen? Hoeveel zullen bang zijn om een ​​soldeerbout te pakken en te leren hoe ze briljante dingen kunnen maken? Hoeveel toekomstige ingenieurs en makers zullen worden tegengehouden door angst voor vergelding zelf op basis van angst?

Nutteloze angst

We moeten waakzaam zijn voor daadwerkelijke bedreigingen, niet voor dingen die lijken op bedreigingen voor het ongetrainde oog. Hoe meer we overreageren over draden in een doos, hoe minder aandacht we geven aan echte bommen, die over het algemeen niet flitsen, piepen, tikken of lijken op een kanonskogel met een lont die eruit komt. Reageren met haast, achterdocht en onwetendheid op iets dat sinister lijkt, maakt ons niet veiliger. Het doet ons pijn door degenen tegen te houden die een mooie toekomst hebben in engineering en op een dag ons leven kunnen verbeteren.

Als er een redelijk vermoeden van een bom is, is het evacueren van het gebouw en het inschakelen van de juiste autoriteiten om de dreiging te identificeren en af ​​te handelen een veel redelijker antwoord dan een kind arresteren en hem ondervragen zonder zijn ouders. De reactie op de klok van Mohamed leek minder een reactie op een waargenomen bom en meer een reactie op een waargenomen bommenmaker. Dat moedigt de volgende generatie ook niet aan om te verkennen en te creëren.