Wearables: 2015's versie van de moodring

Wearables zijn het 'volgende grote ding'. CES benadrukt natuurlijk wearables. Voor mij lijken ze voorbij modieus. Ze zijn gek. Natuurlijk lijken ze niet zo dom als een zakelijke enthousiasteling gek wordt van het product, maar achteraf gezien zijn ze inderdaad krankzinnig.

De meest besproken wearable is de smartwatch die je alles vertelt wat je moet weten. Dat wil zeggen, natuurlijk, als u eigenlijk uw bloeddruk, temperatuur, hartslag moet weten, hoe ver het is om naar het postkantoor te lopen, en wie weet wat nog meer. Ik geloof dat het je ook kan vertellen hoe laat het is.

Ik hoef dit allemaal niet te weten. Ik kan niet echt iets doen aan een van deze variabelen in realtime. En ik kan de tijd uit mijn telefoon halen. De afstand tot het postkantoor is vast en ik kan het opzoeken. Ik kan mijn bloeddruk controleren als ik wil, en toen ik viel, zonder een smartwatch in mijn nek te ademen.

Als je deze gezondheidsmonitor de hele dag en nacht om je pols draagt, lijkt het alsof je dood gaat. Zou net zo goed in de ER kunnen zitten, verslaafd aan machines, wachtend op een code blauw.

Als de smartwatch een alarm zou afgeven terwijl uw nummers scheef gingen, zou dat misschien handig zijn. Misschien kan het horloge alleen bellen als je een ongeluk krijgt. Maar dan zou het zijn als een van die armbanden of kettingen die ouderen dragen om iemand te zoemen als ze zijn gevallen en niet kunnen opstaan.

Is dit soort constante monitoring niet echt nodig door geriatrie, niet door 20-plussers? Iedereen die deze dingen serieus neemt, is onnodig paranoïde of een hopeloze hypochonder.

Deze wearables, met name het horloge, zijn het 2015-equivalent van de moodring.

De stemmingsring is 40 jaar geleden uitgevonden (er is weer die vervelende 40-jarige cyclus) door Josh Reynolds en Maris Ambats. Ze lijmden wat warmtegevoelige vloeibare kristallen op een substraat dat lichaamswarmte zou overbrengen en de kleur van de "steen" op de ring zou veranderen.

Verkopend voor meer dan $ 250, dit "sieraad" werd heel goedkoop, heel snel, en kon worden gevonden in automaten voor een dollar. De rage was snel en dynamisch. Bijna iedereen in het land had ooit een van deze idiote ringen.

Van het weinige dat ik me kan herinneren, was de duur van de bevlieging maximaal ongeveer één tot twee jaar. Het werd toen het mikpunt van grappen. Dan een nieuwsgierigheid.

Dit is niet helemaal parallel met de trend van smartwatch en wearables omdat noch het horloge, noch enig ander wearable veel verder is gegaan dan een nieuwsgierigheid. En niets van dit alles is erg nieuw. De moodring was ooit een hot ticket.

Het enige dat nieuw is aan de smartwatch, is dat Apple besloot om aan boord te gaan.

Ik zag 20 jaar geleden voor het eerst wearables op een Comdex (een lang geleden verdwenen computerbeurs); het was een personage uitgerust met een compleet computersysteem in een gespecialiseerde jas.

Maar ik denk dat het de smartwatch is die echt oplaait en ons een bevlieging geeft. Het is absoluut het gesprek van CES (samen met experimentele display-technologie die niemand zich kan veroorloven).

Iedereen zal zich een van deze kunnen veroorloven wanneer de Chinezen besluiten de markt te overspoelen met $ 20 goedkope artikelen met de meeste functies van deze 'gezondheids'-monitors. Dat zal het begin en einde van de bevlieging zijn, een stroom goedkope goederen.

Ik zou dit graag als een raket zien opstijgen in plaats van voortdurend te blijven hangen, zoals het heeft gedaan. Als het opbrandt zoals het zou moeten, is het tenminste voorbij en kunnen mensen teruggaan naar helemaal geen horloge dragen en de tijd van hun smartphone krijgen, zoals God het bedoelde.