Bitcoin & beanie babies: een technische bubbel herkennen

Ik heb persoonlijk minstens twee technische bubbels gezien. Een daarvan was in de jaren tachtig, veroorzaakt door de ineenstorting van de markt voor gameconsoles in 1982-1983, wat later gevolgen zou hebben voor de computerindustrie. Meer recent was de instorting van de dotcom van 1999-2000, die werd verergerd door geldverspilling aan Y2K-zwendel gevolgd door de aanslagen van 9/11, waardoor alles in een neerwaartse spiraal terechtkwam.

Als je dit als een cyclus van misschien 17 jaar zou nemen, zou het opnieuw moeten gebeuren in 2016-2017. Dit valt samen met veel economisch onheil.

Deze instortingen zijn zichtbaar voor degenen die op de uitkijk staan. Anthony B. "Tony" Perkins bracht in 1999 een boek uit, slechts enkele maanden voordat de ineenstorting serieus begon, genaamd The Internet Bubble . Als iedereen elk beetje eigen vermogen had verkocht op de dag dat de eerste editie uitkwam, zouden ze er goed uitzien. Maar niemand was toen geïnteresseerd.

Ik ben persoonlijk gefascineerd door deze ups en downs en er is geen twijfel dat er nu een onderweg is. Kijk gewoon naar de signalen.

Eén is gewoon wat je op straat hoort. Opmerkingen als "Wauw, dat is gek." Of "Apple is het meest waardevolle bedrijf ter wereld."

Tijdens deze enorme opkomst van bubbels wordt het nieuws vaag, alsof niemand echt wil nadenken als het zo goed gaat. Neem bijvoorbeeld de publiciteit die de afgelopen weken is opgedaan door Taylor Swift (kijk, zelfs ik schrijf over haar). Waarvoor? Een nieuw album? Hoe is dit nieuws? Waarom is ze in elke nieuwsshow verschenen? Zelfs mijn vriend bij The Register , Andrew Orlowski, schreef over hoe ze haar muziek van Spotify haalt zonder te merken dat ook dit een publiciteitsstunt was. Dit is een zeker teken van een bubbel. In 1999 was het pictogram van Taylor Swift Britney Spears. Misschien Olivia Newton-John of Joan Jett in 1982. Zeventien jaar eerder was het Diana Ross.

Natuurlijk komen en gaan deze pop-iconen en zijn ze misschien geen voorbode. Maar er is één ding waarvan ik overtuigd ben dat het een voorbode is: een krankzinnige onlogische bevlieging. In 1999 was het Beanie Babies.

Vandaag is het bitcoin.

Ik heb eerder gezegd dat bitcoins de nieuwe Beanie Babies zijn, en het volstaat om te zeggen dat het eruit ziet, klinkt en aanvoelt als het Beanie Baby-tijdperk zonder de tv-shows die opduiken rond de domme knuffels.

Als je kijkt naar de crashperiode van 1982, vind je de stamvader van de Beanie Baby, de Cabbage Patch-pop, ook zwaar verzameld. De oormerken zijn altijd nieuw, verzamelbaar, intrinsiek waardeloos en gek. In het midden van de jaren zestig waren het speelgoedauto's (die naar hun eer uiteindelijk een hobby werden).

Elk van deze instortingen is erger dan de vorige. Dit is rangspeculatie gebaseerd op het steeds toenemende belang van de technologiesector. Wie weet wat er zal gebeuren nu technologie het grootste deel van de economie is geworden (als je zegt dat Apple het grootste bedrijf ter wereld is op basis van marktkapitalisatie).

Tijdens de dotcom-crash deed ik dagelijks een show op het kabelkanaal TechTV. Ik zat midden in het dotcom-fenomeen in real-time met gasten die oprechte waanideeën opdeden dat "we ons in een nieuwe economie bevonden" en dat dingen nu "fundamenteel anders" waren in het internettijdperk. De meeste bedrijven waren dus extreem overgewaardeerd, net als veel bedrijven tegenwoordig. CEO's overal waren in een waas, een droomwereld.

Ik dacht dat een algemene ineenstorting, die mij cyclisch lijkt, zou plaatsvinden na de volgende presidentsverkiezingen, ongeacht wie er wint. Maar veel van deze signalen zijn luid genoeg om me af te vragen of de ondergang niet om de hoek ligt. Laten we hopen van niet.