Video: Zeiss Otus 55mm f/1.4 lens review (Full-frame & APS-C) (November 2024)
Ik was in staat om met zowel de ZE- als de ZF.2-versie van de Otus te fotograferen. De voorbeeldafbeeldingen in de review zijn gemaakt met de ZE-lens en de Sony Alpha 7R via een adapter van Metabones, en Zeiss gaf me een ZF.2-versie voor scherpte-testen, die ik combineerde met de full-frame Nikon D800. Handmatige focus op een spiegelloze camera zoals de Alpha 7R is een aangenamere ervaring dan de D800 met een stock-scherpstelscherm. De focusschermen in moderne D-SLR's zijn geoptimaliseerd voor autofocuslenzen en bieden niet helemaal de precisie die een split-prismascherm in een vintage camera biedt zoals de Nikon F3. U kunt Live View en vergroting gebruiken wanneer de tijd het toelaat om een perfecte focus te bereiken. Als u vaak handmatige focuslenzen gebruikt, is het verstandig om een focusscherm van derden voor uw spiegelreflexcamera te overwegen; Canon verkoopt er een die is geoptimaliseerd voor lenzen met een groot diafragma, en zowel Canon- als Nikon-fotografen kunnen op zoek gaan naar externe bronnen voor traditionele schermen met gesplitste beelden, waarvan sommige extra hulpmiddelen hebben, zoals microprisma-kragen.
Ik heb Imatest gebruikt om de scherpte van de Otus te controleren met behulp van een standaard SFRPlus-testkaart. Bij f / 1.4 is het een uitstekende uitvoerder, scoorde 3.015 lijnen per beeldhoogte op een centrumgerichte test. Dat is veel, veel hoger dan de 1.800 lijnen die we nodig hebben om een foto scherp te noemen, en indrukwekkend zijn de extreme randen van het kader net zo scherp als het midden. Het wordt alleen maar beter als je stopt: 3.265 lijnen op f / 2, 3.602 lijnen op f / 2.8, 3.829 lijnen op f / 4, 3.899 lijnen op f / 5.6 en 3.951 lijnen op f / 8. Vervorming is een niet-kwestie; de lens vertoont 0, 7 procent vatvervorming, maar dat is nauwelijks relevant in veldomstandigheden. Er is geen bewijs van falloff op de hoeken; het vignet in de onderstaande opname is toegevoegd in Lightroom.
Zeiss is geen onbekende voor het leveren van indrukwekkende lenzen. De Otus kan worden gezien als een premium-versie van een van de uitzonderingen op die regel, de Planar T * 1, 4 / 50, een zeldzame Zeiss-lens die ronduit zacht is bij zijn maximale diafragmaopening. De Zeiss-Makro Planar T * 2/50 is een betere lens als u een hoogwaardige handmatige focuslens wilt zonder $ 4.000 uit te geven. Het is niet goedkoop, maar het is een indrukwekkende artiest die een veergewicht heeft vergeleken met de Otus; maar het vangt alleen de helft van het licht op bij maximale opening.
De Otus 1.4 / 55 is een prestatie. Het is een even indrukwekkende optiek als de laatste lens die het bedrijf introduceerde, de uitstekende Apo Sonnar T * 2/135. Afgezien van het ontbreken van autofocus, een ontwerpkeuze die zorgt voor een soepele focusring met een zeer lange worp, zijn de enige echte klachten met de lens de grootte en het gewicht. Maar een lens vereist veel glas om beelden te maken zoals de Otus dat doet. Als u het type fotograaf bent dat beeldkwaliteit boven alles waardeert, is de Otus een droomlens.
