Waarom zou je de geweldige nieuwe camera van Olympus kopen?

Olympus heeft onlangs zijn hoogwaardige OM-D E-M1-camera uitgerold, de nieuwste versie van de Micro Four Thirds spiegelloze spiegelreflexcamera. Het lijkt erop dat Olympus deze richting op gaat en de grote spiegelreflexcamera helemaal verlaat.

Na het spelen met de E-M1 voel ik de behoefte om jullie allemaal te verlichten omdat Olympus geen serieuze marketingkarbonades heeft. Een goed voorbeeld: de xD-Picture Card. Waar ging dat allemaal over?

Het hot ticket van deze camera is het vijf-assige sensorstabilisatiesysteem. Voor zover ik weet, was Minolta het eerste bedrijf dat beeldstabilisatie via de sensor gebruikte. Ik houd nog steeds een oude Minolta in de buurt om korte, supergestabiliseerde video's te maken. Deze kan ze echter allemaal overtreffen.

Toen Olympus de camera demonstreerde, werd deze op een wild vibrerend kussen geplaatst en video naar een monitor gestreamd. Er was geen sprake van jitter of beweging. Het was keihard.

Dit was net zo goed als elke stash-cam die ik ooit heb gezien. Ik dacht er meteen aan om er een te kopen, het aan het dak van mijn auto te binden en rond te rijden om het gebied voor toekomstige generaties te documenteren. De video zou zo stabiel zijn dat het lijkt alsof ik op rails reed.

Het beste van alles is dat deze stabilisatiefunctie betekent dat u geen dure IS-lenzen met batterijvoeding hoeft te kopen. Met een Micro Four Thirds-systeem kan ik adaptersteunen krijgen voor vrijwel elk soort lensmerk, het op de E-M1 plaatsen en een beeldgestabiliseerde opname maken.

Het andere indrukwekkende aan Olympus-camera's zijn de kleinere flitsers die tweemaal zoveel flitsvermogen lijken te hebben als al het andere. Maar het bedrijf besloot om deze keer geen ingebouwde flitser op te nemen. Wat jammer.

De directe concurrent van Olympus 'Micros Four Thirds-lijn is de Lumix-lijn van Panasonic. Over het algemeen zijn de modellen van Panasonic een op de Olympus; soms met een kleine functie, soms een grote. De Four Thirds-lenssets zijn volledig compatibel, net als de adapters voor andere lenzen.

Dat gezegd hebbende, heeft Panasonic alleen sensorstabilisatie toegevoegd met zijn nieuwste GX7-model, hoewel het niet de vijfassige versie is die je in de E-M1 vindt.

Terwijl de concurrentie tussen Olympus en Panasonic in het spiegelloze segment van de markt toeneemt, moet je je afvragen wat de toekomst is van de Four Thirds-imager. De imager verscheen voor het eerst in 2003 op de Olympus E-1. Het evolueerde snel via de E-5, maar veranderde in 2008 in de Micro Four Third-camera. In dit geval kreeg Panasonic de sprong op Olympus en heeft het vooral geleid, maar Olympus domineerde met de sensorshifter tot de GX7.

De sleutel tot het voortdurende succes is de compactheid. Maar het publiek houdt van het idee van grotere sensoren. Je leest het op alle forums - "de Four Thirds-beeldsensor is te klein", zeggen ze. "De APS-sensor is groter en beter. Het beste is full-frame!" Ik herinner me dat ik 10 jaar geleden met camerabedrijven ongeveer 35 mm full-frame sprak en zij beweerden dat het volledige frame onnodig was. Als dat waar is, waarom snakken dan alle fotografen naar volledig beeld?

Hoe dan ook, de Micro Four Thirds gebruikt dezelfde sensor maar kleinere lenzen met een dichter focuspunt. Het is een mooi systeem dat niet vreselijk omvangrijk is maar toch professionele resultaten produceert tegen een redelijke prijs.

Ja, als u een professional bent met onbeperkte middelen, geef dan zeker $ 5.000 uit aan de nieuwste Canon full-frame rig. Alleen die mensen zouden dat soort spullen toch moeten hebben, samen met miljardair-posers.

Deze nieuwe Olympus is een uitstekende camera met een aantal fascinerende nieuwe lenzen en functies. Wat de spiegelloze spiegelreflexcamera's betreft, doet niemand behalve Panasonic en Olympus iets fatsoenlijks. En als iemand een concurrerend product heeft, heeft deze niet de vijfassige stabilisator. Dat is het echte verkoopargument.