Social media verpesten ons verkiezingen john c. Dvorak

De reactie op de verkiezing van Donald Trump is net zo goed een functie van sociale media en de negatieve effecten op de bevolking als alles wat de kandidaten deden of zeiden.

Mensen zeggen graag dat sociale netwerken, vooral Facebook, een geweldige manier zijn om relaties te onderhouden met oude middelbare schoolvrienden en familieleden die je hebt gedumpt toen je 20 was. In werkelijkheid, als je in contact wilde blijven voorafgaand aan Facebook, vond je een manier. Facebook maakt het eenvoudiger, maar niet beter.

In de verkoop is er een concept genaamd "toetredingsdrempel"; alles wat tussen u, de verkoper en een uitverkoop komt. Vanuit het oogpunt van de verkoper geldt: hoe minder barrières, hoe beter. Een ding dat ervoor zorgde dat het publieke discours en de publieke opinie goed werkten in de samenleving, was de 'barrière voor toegang' met betrekking tot de discussie tussen het publiek en een gekozen schrijver, filosoof, expert, journalist of pamfleteer.

Die barrière is al lang verdwenen. Hoewel het nog steeds bestaat in specifieke oude media zoals tv, is het uitgewist op internet, waar alle meningen een gelijk aandeel krijgen. Twitter geeft in feite een meer prominente positie aan niet-doorgelichte luiers - die nep-mensen kunnen zijn voor zover je weet.

Zowel Trump als Clinton gebruikten sociale media om de massa aan te wakkeren. Trump wordt gecrediteerd omdat hij Twitter in zijn voordeel heeft gebruikt, maar ik volgde dit op de voet en ik zag weinig verschil tussen de twee kampen. Eén ding dat de strijd volbracht was de polarisatie die in de loop van de tijd verslechterde.

Wanneer mensen bitter klagen over de verkiezingen, merken ze vaak op dat ze vrienden verliezen. Levenslange vrienden spreken niet langer met elkaar; relaties verbroken met de klik van de knop "niet-vriend" of "niet meer volgen". Zou dit hebben plaatsgevonden zonder sociale media? Twijfelachtig.

Iedereen die in de jaren tachtig betrokken was bij forums en nieuwsgroepen zag dit aankomen. Ik merkte het voor het eerst in 1993 met de komst van reacties op internet. Het was als een brief aan de redacteur maar gericht op een eenmalig essay op één webpagina. Er was geen toetredingsdrempel; de commentator kon (en deed) zo maar doorgaan.

Toen het goed werd gedaan, was dit gratis, door de gebruiker bijgedragen inhoud. Maar het ging gemakkelijk achteruit in verschillende rantsoenen die vaak leuker waren dan het oorspronkelijke artikel. Als de reacties stroomden, was het ongecontroleerde spam die schetsmatige producten promootte.

Het schrift zat aan de muur. De openbare menigte zou zijn kakofone - vaak onverdraagzame - meningen laten horen. Facebook en Twitter hebben dit fenomeen op verschillende manieren benaderd, maar ze hebben de sluizen geopend. Het was gewoon een kwestie van tijd voordat ze een verkiezing beïnvloedden. Gelukkig is het echte algemene democratische systeem voor de VS niet veranderd. We hebben nog steeds een complexe federale machtsbalans die vasthoudt.

Maar deze verkiezing was de droogte voor de echte langdurige invloed van sociale media. De volgende keer kan dit leiden tot een serieuze omverwerping van het systeem; het einde van de samenleving zoals we die kennen. In landen waar dat bijna is gebeurd, hebben ze internet verboden of ernstig beperkt.

Deze censuur zal ongetwijfeld een trend worden. Deze verkiezing was een zeer ongezond gegeven om te zien. Facebook en Twitter moeten zeker gaan. We kunnen dit niet nog een keer doornemen.