Als mensen in de ruimte leven, zullen we onze skeletten verliezen?

Reizen naar de ruimte is een eer die een fortuinlijk paar wordt geschonken, maar het komt met enkele zelden besproken bijwerkingen. Bijvoorbeeld, in afwezigheid van zwaartekracht, heeft het menselijk lichaam de neiging om uit te breiden - pijnlijk. De gezichten van astronauten zwellen op als gevolg van overtollige lichaamsvloeistoffen die niet langer te kampen hebben met de zwaartekracht - een aandoening die bekend staat als "het Charlie Brown-effect" - terwijl ze allerlei vloeistoffen uit hun verschillende gezichtsopeningen dwongen. Grody.

Deze soms grove en pijnlijke aandoeningen zijn onontkoombare gevolgen van het transplanteren van het menselijk lichaam in een buitenaardse omgeving. En het zijn perfecte voorbeelden van hoe mensen NIET zijn ontworpen om buiten de atmosfeer van de aarde te leven en te werken. Maar ze duren over het algemeen slechts "een dag of twee" en zijn kleine prijzen om te betalen voor een reis naar de kosmos, toch?

Er is nog veel dat we niet begrijpen. NASA-astronaut Scott Kelly woonde 340 dagen aan boord van het International Space Station (ISS) (het record is van de Russische kosmonaut Valery Polyakov, die 438 dagen opliep) en de effecten van zijn verblijf omvatten een verlies van botdichtheid van 1, 5 procent per maand, hartkrimp (het hart krimpt omdat het niet zo hard hoeft te werken), blootstelling aan straling (geen beschermende ozonlaag), zichtproblemen (ogen passen zich aan bij zwaartekracht) en zelfs huidirritatie (als gevolg van niet constant in contact komen met dingen)).

Hoewel het langdurige verblijf van Captain Kelly resulteerde in veel wetenschap, is één jaar voor één persoon nog steeds een zeer beperkte gegevensset - vooral als u de tijd in acht neemt die een mens nodig heeft om met de huidige technologie door het zonnestelsel te reizen.

Naarmate de export en kolonisatie van de ruimte steeds meer levensvatbare vooruitzichten worden, worden we gedwongen een grote onbekende te confronteren: wat zal er na tientallen jaren in onze ruimte met ons lichaam gebeuren? We gooien deze dobbelstenen een beetje, en wat er aan de andere kant gebeurt is een gok van iemand. Dingen kunnen zelfs super raar worden.

"Zouden we in de toekomst zelfs nog skeletten hebben als we lange tijd in de ruimte waren", dacht NASA-astronaut Scott Parazynski, die langs kwam bij de kantoren van PCMag voor onze Q&A series The Convo om te praten over zijn nieuwe memoires The Sky Below .

Afgezien van zijn vijf reizen naar de ruimte, is Parazynski een arts die gespecialiseerd is in ruimtefysiologie en mede-oprichter is van Blue Marble Space, die technologie wil gebruiken om mensen te helpen de ruimte te verkennen. "Dat is zo gek om erover na te denken. Maar we hebben hier op aarde skeletten om de zwaartekracht te weerstaan. Maar zonder dit zouden we over vele generaties waarschijnlijk op een gekke manier evolueren."

Dit wil niet zeggen dat astronauten of kolonisten van de eerste generatie onmiddellijk gevaar lopen om zonder been te worden. Maar het is niet krankzinnig om te vragen of hun nakomelingen zullen zijn. Wanneer geplaatst in een buitenaardse omgeving, kan evolutie enkele rare wendingen nemen. Denk aan de Mexicaanse tetra (AKA de "blinde grotvis"), die lang geleden zijn weg vond naar een lichtloze ondergrondse omgeving en - gedurende vele generaties - uiteindelijk zijn oogbollen verloor omdat ze onnodige riolering werden. Zou een soortgelijke daling van dood biologisch gewicht kunnen voorkomen bij mensen in een toekomstige ruimtekolonie? Kort antwoord: we hebben geen idee van friggin.

Nu zijn er dingen zoals centripetale bewegingen, die de zwaartekracht kunnen herscheppen in een gewichtloze omgeving (denk aan A Space Odyssey of Interstellar ), en kunnen worden geïmplementeerd voor elke menselijke leefomgeving op lange termijn. De meer directe zorg over het effect van zwaartekracht op ons lichaam zal echter in een omgeving als Mars zijn, waar de zwaartekracht slechts ongeveer een derde zo robuust is.

Door de generaties heen zullen menselijke lichamen die op locaties met een lage zwaartekracht leven, zoals de Rode Planeet, van karakter veranderen. Dit klinkt misschien als een onbeduidende sci-fi die nadenkt, maar een menselijke beschaving in de ruimte is dichterbij dan velen beseffen. Het goede nieuws is dat we onze problemen moeten kunnen oplossen.

"Alles wat wij mensen ons voor ogen hebben, kunnen we meestal oplossen. En dat lijkt een zeer oplosbaar probleem", legt Parazynski uit. "Je hebt alle uitvoeringen van kunstenaars van toekomstige Mars-kolonies met deze modules op het oppervlak van Mars gezien, maar ze zouden waarschijnlijk begraven zijn voor stralingsbescherming. En we zouden hydroponische plantengroei kunnen doen - we kunnen water uit de grond halen. Er is eigenlijk veel water op Mars. We kunnen dan zuurstof genereren om te ademen. We kunnen daar veel doen. Maar het kost infrastructuur en tijd. En trouwens, stuur geld. '

Ik denk niet dat toekomstige kolonisten vormloze jelly-mensen zullen worden, maar het feit dat we niet zeker weten, laat zien hoeveel onbekenden er zijn over het vermogen van de mensheid om te overleven buiten de beschermende bubbel van de aarde. Het wordt tijd dat we tenminste beginnen na te denken over hoe onze vreemde ruimtetoekomst eruit zal zien.

The Convo is de interviewreeks van PCMag, georganiseerd door hoofdredacteur Evan Dashevsky (@ haldash). Elke aflevering wordt live uitgezonden op de Facebook-pagina van PCMag , waar kijkers worden uitgenodigd om gasten vragen te stellen in de reacties. Afleveringen worden vervolgens op onze YouTube-pagina geplaatst en beschikbaar als een audiopodcast , waarop u zich kunt abonneren op iTunes of het podcastplatform van uw keuze.