Bayonetta is sexy, sterk en niet schandalig | zal greenwald

BEKIJK ALLE FOTO'S IN GALERIE

Laat me je door een uitgangspunt van een videogame leiden. Een heks gebruikt haar eigen haar als kleding, die op magische wijze uit haar lichaam verdwijnt wanneer ze demonen oproept. Ze bestrijdt engelen met revolvers met hoge hakken. Ze ziet eruit als een archetypische 'hete bibliothecaris'. Ze is ook gebouwd zoals de Na'vi-versie van Barbie en zuigt constant op een lolly.

Man, dat klinkt super skeevy, nietwaar? Welnu, op papier is het super skeevy. En hoewel mijn beschrijving een nauwkeurige samenvatting is van Bayonetta en Bayonetta 2 voor de Wii U, zijn de games en hun gelijknamige karakter lang niet zo luguber of grof als ze klinken. Bayonetta zelf is zelfs een uitstekend voorbeeld van een sterke vrouwelijke hoofdrolspeler die seksuele objectivering fundamenteel verwerpt.

BEKIJK ALLE FOTO'S IN GALERIE

Voordat ik verder ga, moet ik twee kanttekeningen plaatsen: Eén - Bayonetta is geen goed personage in termen van het creëren van een volledig ontwikkeld fictief individu als onderdeel van een diep verhaal op afstand; en twee - Bayonetta is op geen enkele manier gemaakt om een ​​sterk symbool of pictogram te zijn. Platinum Games vormde Bayonetta als een sexy vrouwelijke versie van Dante van Devil May Cry, en die studio heeft altijd actie, mechanica en pure spektakel ver boven het vertellen van verhalen op de prioriteitenlijst gezet. Nee, Bayonetta is niet gemaakt om stereotypen te versplinteren of als een baken van triomfantelijk feminisme in gaming te staan, en ja, Bayonetta de serie en Bayonetta het personage zijn komisch geseksualiseerd.

Dat gezegd hebbende, Bayonetta eindigde als een positief, hoewel oppervlakkig, voorbeeld van een vrouwelijke hoofdrolspeler in een videogame. Ze is een geweldig personage in het veel te beperkte veld van vrouwelijke hoofdpersonages in games. Ze is sterk en meeslepend, niet omdat ze seksualiteit als personage vermijdt, maar omdat ze het ondermijnt terwijl ze een overtreffende trap van persoonlijke keuzevrijheid in de games toont.

Bayonetta is een sterke persoonlijkheid, en niet alleen omdat ze een onsterfelijke heks is die auto's kan lokken en demonen kan oproepen. Ze is een hoofdpersoon die problemen op een koele en verzamelde manier aanpakt en de controle houdt over bijna alle persoonlijke interacties. Of ze nu met een engel, een god, een demon of een brullende man praat, ze regeert het gesprek. Ze stopt, ze beledigt en ze maakt pannen om een ​​ijzeren greep op het toneel te houden. Ze draait woordspelingen en jabs met schurken en bijpersonages gelijk zonder haar cool te verliezen. Vanuit een puur dialoogperspectief is ze een vrouwelijke James Bond.

Ze is geseksualiseerd. Zwaar geseksualiseerd. Super-geseksualiseerd. De trailer voor Bayonetta 2 (hieronder) introduceerde haar door tussen haar benen te pannen. Mannelijke personages die haar niet alleen willen vermoorden omdat ze hun megalomane plannen in de weg staan, maken grapjes over hoe ze is gebouwd. Ook neigt ze ertoe naakt te worden wanneer ze demonen oproept uit haar haar, dat ook haar kleding is. Ze is echter geen seksueel object. Ze is niet geobjectiveerd in de structuur van het spel. Dat is heel belangrijk.

Wanneer mannelijke personages flirten of naar Bayonetta flirten, schakelt ze ze mondeling uit. Haar reactie op elke wijsheid en staren naar haar vrouwelijke vorm is een gebaar van betutteling of minachting, met de onderstroom dat de kijker geen idee zou hebben wat met haar te doen. De belangrijkste mannelijke personages die geen tegenstander zijn, vormen uiteindelijk een komisch reliëf, gebruikt als informatiebron en gespeeld met maar nooit verwend of vastgebonden. Ze verleidt of prikkelt niet. Ze gebruikt gewoon dat sommigen haar als verleidelijk of opwindend zien als een ander hulpmiddel om de scène te beheersen.

Ze onderscheidt zich als een sterk vrouwelijk personage ondanks (en in subversieve zin, mede dankzij) haar seksualisering omdat ze altijd haar keuzevrijheid behoudt. In geen enkel deel van Bayonetta of Bayonetta 2 valt ze in de verhalende vallen van geobjectiveerde vrouwelijke personages. Tijdens beide spellen neemt ze de controle over haar acties en de stroom van de plot, net zoals ze de controle neemt over haar woorden en de stroom van tussenfilmpjes. Het feit dat ze een eeuwenoude heks is die sneller, sterker en gevaarlijker is dan elke sterfelijke man, maakt haar iets dat maar weinig vrouwen spelen: echt intimiderend. Ze bestuurt het toneel en haar mannelijke ondersteunende castleden vertrouwen op haar om hen te laten bijhouden.

Ze is geen object. Ze wordt niet zwak in het bijzijn van mannen uit haar verleden, en zou nooit, nooit wachten op toestemming van een superieure officier voordat ze thermische bepantsering activeert terwijl ze vecht tegen een lavabaas. En nee, ik ben nog steeds niet over Metroid: Other M.

De subversie van karakteristieke objectiviteit van videogames strekt zich uit van het verhaal in het spel tot het publiek. Ik kan niet zeggen dat dit een opzettelijke actie was van de kant van Platinum Games, maar elke keer als de speler naar Bayonetta leunt, zien ze er net zo dom uit als ondersteunende striphulpkarakters Luka en Enzo. Wanneer we haar schraal alternatieve kostuums ontgrendelen en grappen maken over het spel met één hand, pakken we een personage aan dat niet alleen onbereikbaar is als een fictieve creatie, maar als een acteur in het eigen verhaal van de game. Bayonetta is niet alleen te stoer, gecomponeerd en onverklaarbaar voor de mannen in het spel. Ze is te veel voor de speler.

Er zijn verschillende andere voorbeelden van sterke vrouwelijke personages in videogames, maar ze zijn vaak ofwel overgeseksualiseerd voorbij elke vorm van thematische samenhang (Ivy's kostuums in Soul Calibur, het uitgangspunt van de serie Dead or Alive and Rumble Roses) of weergegeven volledig niet-seksueel. De eerste is meestal overduidelijke objectivering, omdat ze lid zijn van grote roosters met personages in een genre waar hun visuele ontwerp het enige is wat we over hen leren en er 'sexy' uitzien vergeleken met de mannelijke personages die er 'sterk uitzien' 'of' cool '. Dit laatste heeft de voorkeur vanuit een vertelperspectief omdat het vrouwen op een even verhalende grond zet als mannen, als identiek capabele acteurs in een verhaal dat romantiek niet raakt.

Bayonetta combineert sterk en sexy in een personage dat zelden wordt geobjectiveerd binnen de games. Ze heeft de volledige controle en is helemaal niet geïnteresseerd. Ze zal niet knipperen of blozen als je staart, en plagende glimp of gebaren worden aangeboden via haar eigen persoonlijke agentschap. Je hebt misschien controle over haar wanneer ze vecht in de spellen, maar zij is altijd degene die bepaalt waar je naar kijkt en of het er zelfs toe doet. En omdat ze altijd de baas is en geen interesse heeft, is dat echt niet zo.

Zie Gamers Are't Over, maar we moeten beter worden voor meer informatie.

BEKIJK ALLE FOTO'S IN GALERIE