7 Vergeten klassiekers uit het Sega Master-systeem

In de Verenigde Staten blijven weinig consoles zo onderschat en verkeerd begrepen als het Sega Master-systeem, dat hier eind 1986 voor het eerst werd gelanceerd. Vanwege marktwerking (dat is code voor "te lang om hier uit te leggen") en stiekeme tactieken van Nintendo, speelde het als tweede -viool aan Nintendo's 8-bits juggernaut, de NES, voor al zijn commerciële levensduur in de VS. Als gevolg hiervan zijn sommige van de meest verbazingwekkende spellen onbekend voor Amerikaanse spelers.

Dus als je erop ingaat, wordt zowat elk Master System-spel in de VS onderschat. Maar de console herbergt zijn groep gebruikelijke favorieten, zoals Phantasy Star, The Wonder Boy-serie (vooral Wonder Boy III), de Alex Kidd-serie, Sonic the Hedgehog, de prachtige Mickey Mouse-platformers (Castle / Land / Legend of Illusion), Golden Axe Warrior en Zillion.

In andere markten, waaronder Europa en Brazilië, schitterde het Master-systeem met een levendige catalogus van games die het komende decennium verspreid waren (en in het geval van Brazilië langer), dus het verhaal van deze 8-bit Sega-console gaat veel langer door dan de meeste Amerikanen weten het. Vanuit mijn op NES gerichte roots heeft de sms een meer gevarieerde catalogus dan ik ooit had verwacht.

Ter ere van deze 8-bit underdog vond ik het leuk om een ​​handvol onderschatte edelstenen uit de Master System-catalogus te bekijken. Mijn enquête is gebaseerd op zowel Amerikaanse als internationale releases, dus je zult misschien iets verrassends verwachten. Tijdens het onderzoek vond ik zoveel leuke games waar ik geen ruimte voor had, dus als je een paar van je Sega Master System-favorieten wilt delen die ik heb weggelaten (of alleen je herinneringen), zou ik graag iets horen over ze in de reacties.

1 Ninja Gaiden (1992)

Terwijl de meeste Amerikanen Ninja Gaiden herinneren als een NES-titel, weten weinigen dat Ryu Hayabusa ook een gloednieuw avontuur op het Sega Master-systeem in Europa ondernam. Net als de NES-release is het een vloeiend actieplatform, maar het ziet er geweldig uit dankzij het rijkere kleurenpalet van het Master-systeem. De game presenteert een verhaal dat geen verband houdt met de hoofdlijn Ninja Gaiden-franchise, waardoor het een must-play is voor Ninja Gaiden-fans en een plezierige, sfeervolle actie voor iedereen.



2 Ultima IV (1990)

De meeste mensen kennen Ultima IV als een titel voor een thuiscomputer. De legendarische RPG en het morele spel van Richard Garriott zijn afkomstig van de Apple II en ontvingen andere pc-poorten, dus het is ongebruikelijk dat deze Sega-consoleversie een van de beste manieren is om het spel te spelen. Het stuurt heel dicht bij het origineel van Apple II, terwijl de grafische afbeeldingen worden bijgewerkt (de algemene stijl behouden) en de game een handig menusysteem krijgt. De kerkers zijn veranderd van eerste persoon naar bovenaanzicht, maar het is een klein verlies voor zo'n levendige consolepoort.



3 Fantasy Zone: The Maze (1988)

Als enthousiaste doolhofspelenthousiasteling vind ik het geweldig om een ​​nieuw spel te vinden dat ik kan gebruiken om de aangepaste 4-weg arcade-joysticks te testen die ik heb gebouwd. Onlangs kwam ik Fantasy Zone: The Maze tegen, een onwaarschijnlijk klinkend spel in Pac-Man-stijl met in de hoofdrol Sega's eigen Opa Opa-schip, dat ook verscheen in de Fantasy Zone-schietspellen. Deze leuke en kleurrijke titel voegt materieel aan de Pac-Man-formule toe met een geld / winkelsysteem dat je kunt gebruiken om je personage in de loop van de tijd te versterken en wordt in de VS over het hoofd gezien. Als je het een kans geeft, raad ik je ten zeerste aan om een ​​joystickcontroller te gebruiken boven een bedieningspaneel.



4 Rocky (1987)

Toen ik voor het eerst Rocky voor het eerst in een kerstcatalogus van JC Penney zag, nam ik aan dat het een middelmatige sporttitel was. Ik had trouwens geen interesse in boksen. Maar het laat gewoon zien hoe vreselijk verkeerde veronderstellingen kunnen zijn, omdat Rocky een verrassend genot is om te spelen. Het voelt ongelooflijk vloeiend en goed geanimeerd voor zijn tijd, en de graphics en het geluid onthullen een eersteklas ontwikkelingstaak. Vergeleken met alle schokkerige titels met laag framerate Master-systeem die er zijn met slechte bediening, ben ik verbijsterd waarom deze game in het verleden gemengde beoordelingen heeft ontvangen. Het is een klassieker.



5 Enduro Racer (1987)

Toen ik in het begin van de jaren negentig voor het eerst een gebruikt hoofdsysteem kocht, kwam het met een handvol games en een vreemd uitziende joystick (de Control Stick genoemd) die is ontworpen voor gebruik met je rechterhand. Ik ontdekte al snel dat de Control Stick en Enduro Racer een match made in heaven waren en een vloeiende, vrij vliegende gameplay-ervaring bieden waar ik steeds weer op terugkwam. Een van de leukste dingen aan Enduro Racer zijn de upgrades die je kunt kopen om je fiets sneller te maken, beter te hanteren en over hellingen te gaan zonder snelheid te verliezen. Tegen het einde van het spel, als je spaart voor alle upgrades, vlieg je door de tracks met een gevoel van vrijheid dat ik nog moet zien in een ander 8-bit spel.

Jaren later ontdekte ik dat de originele Japanse versie van Enduro Racer compleet andere, langere tracks bevat. Laat me je vertellen: dat was alsof vijf kerstballen in één werden gerold.



6 Pit Pot (1985)

In tegenstelling tot elke andere game op deze lijst, vond deze speelse overhead-arcade-achtige titel alleen solo-release in Japan op de Mark III (het ontving wel een combo-release met Astro Warrior in Europa). Daarin speel je als een kleine ridder met een grote hamer, die stenen in de vloer uitschakelt zodat vijanden tot hun ondergang zullen vallen. Ik hou van Pit Pot omdat het dat klassieke vroege Sega arcade-game-gevoel heeft zonder ooit in de arcade te zijn uitgebracht, wat op dat moment ongebruikelijk was voor het bedrijf. Absoluut een vergeten juweeltje.



7 Master of Darkness (1992)

En last but not least, we hebben een van de meest geheimen van Sega retro gaming: Master of Darkness. Het is een Castlevania-kloon die bijna net zo goed is als Castlevania - en het staat op een 8-bit Sega-console. In deze actie-platformer speel je als Dr. Social, een psycholoog in pak die erop uit is om… dun dun dun… Dracula te verslaan. Onderweg vecht je tegen bovennatuurlijke vijanden zoals skeletten en weerwolven. Je raakt rare gezichten in plaats van kaarsen om power-ups te krijgen. Het is geen perfect spel, maar het is goed genoeg om massaal te worden onderschat - en ik geniet er echt van dat het verhaal zich afspeelt via tussenfilmpjes tussen twee fasen.