Ik zit vast in de Facebook-val

Facebook is de ultieme giftige vriend. Je hebt waarschijnlijk zo'n vriend in je leven gehad: een charmante, charismatische, volledig niet-zelfbewuste vriend die zonder blijdschap vernietiging achterlaat maar altijd zal worden vergeven, omdat ze leuk zijn om rond te zijn en ze te graven zou sociale zelfmoord zijn.

Het Facebook-algoritme, de kunstmatig intelligente editor van ons Facebook-leven, is ontworpen om gepassioneerde reacties van zijn gebruikers te activeren. Het is niet slecht, als je denkt dat kwaad de bedoeling vereist om schade toe te brengen, maar het grenst aan het kwaad doordat het beslissingen neemt zonder zich druk te maken om wie het pijn doet. Het maakt het bedrijf niet uit of het goede passie of slechte passie krijgt, zolang het maar die zoete, zoete aandacht krijgt.

Persoonlijk kan ik Facebook niet verlaten omdat wat het goed doet, het heel goed doet: families en oude vrienden verbinden. Ik heb oude middelbare schoolvrienden gevonden, meegemaakt in de persoonlijke kant van het leven van collega's en de activiteiten in de buurt bijgehouden. Als je Facebook dumpt en je vrienden en familie het nog steeds gebruiken, eindig je niet-geïnformeerd en de verbinding verbroken.

De kracht van Facebook is het netwerkeffect. Als iedereen die je kent Facebook gebruikt, zullen ze waarschijnlijk niet ergens anders naartoe gaan. Standaardwaarden en traagheid zijn krachtig.

Omdat blijkt dat slechte passie boeiender is dan goede passie, vernietigt Facebook ons ​​door een dieet van lawaai en woede. Het is nu in het nieuws omdat een adviesbureau, Cambridge Analytica, op ontoelaatbare wijze het systeem van Facebook gamed om verschillende politieke advertenties te targeten. Maar Cambridge deed altijd wat Facebook doet, in termen van het optimaliseren van advertenties voor aandacht. Facebook is gewoon geïrriteerd dat het niet degene was die de controle had.

Ik maak me veel minder zorgen over de vraag of Cambridge iets slechts heeft gedaan, of dat individuele Russische trollen een specifieke advertentie op een specifieke belangrijke kiezer hebben gericht, dan over de algemene status van Facebook als een platform dat zich voedt met woede. Leugens zijn leuker dan de waarheid; haat trekt meer aandacht dan tevredenheid. Een gelukkige baby is geweldig, maar een kreet van woede troef het uit. Facebook smeekt om het ergste, de click-baitiest, de dopamine-engste. Het moedigt het aan. Het versterkt het. En het lijkt erop dat het van je vrienden komt en dat ze erover willen {g, r} ouder worden. Dat is het gif, geen specifiek politiek.

De betrokkenheidsfactor maakt Facebook anders dan Xaxis, Google, Acxiom of andere gerichte advertentieplatforms die u ook nepnieuws kunnen bieden. De advertenties van Google zien er niet uit alsof ze afkomstig zijn van mensen die u vertrouwt en nodigen niet uit tot een gesprek. Ze trekken je niet in een aandachtsvortex die biologisch is geprogrammeerd om nooit te ontsnappen.

Facebook moet sterven; Lang leve Facebook

Ik kan geen echt alternatief voor Facebook vinden om in contact te blijven met verre vriendengroepen, ad-hoc alumniverenigingen, netwerken van neven en nichten, of constant herconfiguratie van activiteitenclusters van buurtouders. Zoals zoveel mensen zit ik vast in de val van Facebook.

Ik zou graag willen zeggen dat Facebook zal vervagen; we zien al de terugslag onder kinderen. Mijn dochter zegt dat het slecht is en zij en haar vrienden willen het niet gebruiken. Dat is geweldig! Ze moeten leren van onze fouten en die fouten verbranden.

Helaas zal een sociaal netwerk waaraan uiteindelijk alle oude mensen worden voorzien van zeer geoptimaliseerde nepnieuwsmemes door trollen en aanstichters, nog steeds behoorlijk ver gaan in de richting van het vernietigen van Amerika. Oude mensen stemmen en in een hoger tempo dan jongere mensen.

Alleen Facebook kan Facebook repareren, en Facebook wil dit niet. Regelgeving lost het niet op, omdat het probleem van Facebook niet echt is dat het biografische gegevens verzamelt of deelt. Het is dat de kaart van onze interacties op Facebook zelf vertelt hoe het ons kan woeden, en het algoritme weet dat ons aanmoedigen, verdelen en kleurrijke leugens vertellen ons betrokken zal houden.

Facebook-medewerkers moeten niet alleen de leugens labelen, maar ze afsnijden; om niet alleen handen over trollen te wringen, maar ze te verbieden; om te begrijpen dat zijn systeem een ​​editor is die voortdurend keuzes maakt over wat gebruikers zien, en om keuzes te maken op basis van de wereld waarin ze willen leven. Facebook hoeft niet te worden onderworpen aan regelgeving: het heeft een geweten nodig. Tot die tijd blijft het schade aanrichten.